Tussen leegte en een nieuw begin in

Het is nu drie weken geleden dat mama is overleden. Op dit moment wordt ik overvallen door een gevoel van leegte en eenzaamheid. Vreselijk. De weken heb ik in een roes beleefd. Veel slaap, veel rust, veel naar buiten toe met de hond, fotograferen..even weg zijn van de aardse wereld. De dagen kom ik redelijk goed door. Tegen de avond aan voel ik pas de eenzaamheid. Een moment van bezinning en bezieling. Dat ik denk: nu sta ik er echt voor een groot deel alleen voor. Er zijn mensen die me in de steek laten. Er zijn ook mensen die me echt steunen. En mensen die het goed bedoelen maar me niet kunnen begrijpen en nog lang niet zoveel levenservaring hebben dan ik. Ik voel dat ik ook toe ben aan een nieuw begin. Ik droom van een nieuw leven. Nieuwe mensen om me heen. Diepe vriendschappen die er al waren oppakken en uitdiepen.  Een studie oppakken die aansluit bij het begeleiden van kinderen op min werk. Ik wil genieten. Ik wil dansen, eten, filosoferen, diepe gesprekken hebben, ervaringen delen, mijn creatieve geest de vrije loop laten. Op dit moment val ik soms nog even in een zwart gat. Ik heb opeens alle tijd van de wereld. Alle tijd om alles wat meer op een rij te zetten. Ook meer tijd om mijn leven vorm te geven. Laatst was ik in mijn ouderlijke huis. Het opruimen van spullen uit het verleden, het leven met mijn ouders loslaten en weggooiien. Ik werd er rustig van. Dat is wat ik altijd doe. Als ik mensen moet loslaten ongeact de situatie, een verbroken relatie, verlies of een verloren vriendschap..ik heb dan de neiging om alle spullen, alle herinneringen, alle wat me eraan doet denken weg te gooien en achter me te laten. Ik weet ook dat er een nieuw begin op me zit te wachten. Vanaf nu heb ik alle tijd en ruimte om alles in mijn leven op mijn eigen manier te doen. Het is een vrijheid waar ik me enigszijds bewust van zijn maar anderzijds maakt het me op sommige momenten nog wat angstig. Maar waar ben ik precies bang voor? Nog meer verlies mee te maken in mijn leven? En dan? Ik heb het allemaal al meegemaakt en ik kwam er sterker uit. Ik heb moeite om mensen in mijn leven toe te laten. Ik zoek naar meer diepgang en gelijkstemmingen in de contacten die ik aan ga. Ik ben voorzichtig en op mijn hoede. Stap voor stap kijk ik of iemand bij me past en kan vertrouwen. Ik zet stappen vooruit maar op sommige momenten voel ik een soort van terug val. Ik heb een soort verlatingsangst. Toch wil en ga ik dit overwinnen. En het is ook niet zo raar dat ik verlatingsangst heb na alles wat ik heb meegemaakt. Ik heb geduld met me mezelf. Ik heb ook mensen in mijn leven nodig die me inspireren, mensen die niet alleen nemen maar ook teruggeven, mensen die me echt waarderen om wie ik ben. De rest doet er voor mij niet zo meer aan toe. Ik voel dat ik nu meer tot rust kom. Dichter bij mijn gevoel. Ik weet wie er op mijn pad passen en wie ik meer mag loslaten. Ik weet welke kant ik op wil en ik ben bezig met de eerste stappen tot verandering. Ik hak knopen door. In mijn dromen krijg ik boodschappen door en verwerk ik alle indrukken van de hectische tijd die ik achter me laat. Een tijd waarin ik veel heb gegeven, veel heb gezorgd, veel verantwoordelijkheid heb gehad. En ik was oververmoeid geraakt. Nu pas kan ik meer rust komen en verdriet loslaten. Op mijn eigen manier en op mijn eigen tempo. Ik ben trots waar ik nu sta. Ondanks alles heb ik veel toekomstplannen en dromen die ik wil waarmaken. Ondanks alles kan ik nog steeds genieten van het leven. Ik voel de liefde en dankbaarheid stromen in mijn hart en tussen tranen door kan ik toch nog een glimlach tevoor schijn halen. Ik begrijp en accepteer mijn weg en zielepad. Juist in de leegte kan ik alles weer terug vinden. Ik heb hiervoor gekozen en ik ben klaar om een nieuwe weg in te gaan. Een weg vol met liefde, licht en leven!