Strijd met het systeem

School. Als ik daaraan terug denk dan krijg ik de kriebels. Nee, ik hoorde er niet bij. Het systeem is gefigureerd, geordend en er zit een groot gevaar in. Het gevaar is dat je niet voor jezelf meer denkt. Als ik aan het (school)systeem denk, denk ik aan herhaling en het proppen van informatie in je hoofd. Stilzitten, luisteren en doen wat de juf zegt. Ik hield daar nooit van en ik kreeg er vaak de zenuwen van. Ik deed alles liever op mijn manier. Ik leer vooral door te doen. Ik ben een beelddenker en ik wilde uitgedaagd worden. Al die saaie schriften en docenten die niet enthousiast genoeg waren. Het leefde niet en soms voelde het als een gevangenis. En dan het hooggevoelig zijn..alles voelen, zien en horen. Overprikkeld raken en een vol hoofd hebben. Ik keek vaak uit het raam in de klas en droomde weg. Ik wilde zingen, dansen, tekenen..naar buiten. Ik had het gevoel dat ik me tijd verdeed in de klas. Wat leerde ik nu echt? Was het echt belangrijk? Ik wilde creatief bezig zijn maar school was en is vaak nog steeds niet de plek waar dat kan. Het is nog steeds geen plek waar een kind zichzelf mag zijn en de ruimte krijgt om zich te ontwikkelen tot een eigen persoon. Al vroeg wordt het kind zijn ontnomen. Het systeem wilt dat je leert rekenen, schrijven, lezen en presteren. Vooral dat laatste woord daar zit een grote druk achter. Presteren. Je moet dit en dat. Omdat je later geld MOET verdienen en carri ère moet maken. En wie je bent en wat je leuk vindt dan? Je eigen geluk, dromen en talenten achter na gaan? Jezelf uiten en communiceren met een ander? Het leven zelf dan? Dat ontbreekt er aan het systeem. Het hart, het persoonlijke en de gevoelsmatige kant van alles. Het systeem is macht, geld en vooral het ego. Ik heb en had altijd strijd met het systeem. Leraren of andere volwassenen deden geen moeite om mij te begrijpen. Ik werd genegeerd. Waarom aandacht aan Mandy besteden? Aan haar cijfers op school ligt het niet. Ze is intelligent en daar gaat het toch om? En andere leerlingen die juist druk en beweeglijk waren in de klas. Ook die werden anders behandeld en nu nog steeds. Omdat het niet in het systeem past gaat er negatieve aandacht naar. Docenten zijn vaak nog steeds overheersend en autoritair. Ze ziten er vaak nog bovenop als het gaat om kinderen die net wat anders zijn dan de rest. Iets wat averechts werkt bij veel kinderen. Zolang je luistert en doet wat het systeem je zegt wat je moet doen is er geen probleem. Maar de personen die er tegen in gaan ervaren een strijd. Ik raak uitgeput door het systeem. Moe om te strijden tussen systemen en personen die zich boven mij verheven. Moe om telkens mijn grenzen en mening te geven aan mensen die nog volgens het boekje en het systeem werken en niet openstaan voor veranderingen. Moe om te vechten en telkens op te komen voor mezelf en iedereen die niet in het systeem past. Ik werk in een oud schoolsysteem in groep 3. En wat ik daar zie, hoor en voel vind ik vreselijk. Ik kan niets doen en ik voel me machteloos. Ik wil en kan niet deelnemen aan een hard systeem zoals deze die kinderen op een harde aanpak aanpakt. Ook als ik verder kijk dan de scholen of andere systemen in deze maatschappij en naar de wereld zie ik dat alles om geld en macht draait. En dat terwijl geld eigenlijk een illusie is. En dan heb ik het nog niet over het nieuws in de media. Een toneelspel met toeters en bellen. We worden gehersenspoeld door valse informatie en trappen er nog met beide voeten in ook. Als je op onderzoek uit gaat en bij jezelf denkt. Is het waar? Kom je uit op een nieuw spoor en de andere kant van het verhaal. Dat is niet wat het systeem wilt. Mensen die werkelijk nadenken en niet zomaar iets van een ander aanneemt maar verder kijkt naar het grotere geheel. Er komt een omwenteling. Een tijd dat het systeem echt uit elkaar valt en geld niet meer zo belangrijk is. Een tijd om een nieuwe wereld op te bouwen. Een tijd met ruimte om jezelf te mogen zijn en de dingen doen waar je een passie voor voelt. Een tijd dat liefde het wint van alle ego en machtspelletjes. Een tijd dat iedereen gelijk is aan elkaar. Niet meer die verdeeldheid in rijk en arm, normaal of gek, jong of oud. Dat iedereen gewoon mag zijn en dus ook kinderen op scholen. Kinderen zijn immers onze toekomst. Ik wil kinderen op een liefdevolle manier begeleiden. Dus ja..ik stap uit dat systeem. Wel met opgeheven hoofd en mijn visie op het systeem dat op wankelen staat. Ik wil mijn eigen weg in gaan en de strijdbijl begraven. Ik heb zo vaak gevochten tegen het systeem. Ik wilde bewijzen dat de dingen doen vanuit je hart veel belangrijker is. Ik luisterde nooit naar regeltjes en deed alles op mijn manier. Ik was een leerling die altijd links ging als de rest rechts ging. En toch kwam ik er op mijn eigen manier. Het was niet makkelijk maar ik ben altijd al een vechter geweest. Een idealist en iemand die in haar eigen dromen gelooft. Ik heb vaak gehoord: je moet het zo doen en niet anders. Ik geloofde nooit in het woordje moeten. Moeten ontneemt het gevoel van vrijheid. Nee, ik keer mijn rug tegen het systeem en ik zal een gat in de lucht springen als het systeem valt. Nu wil ik niet meer vechten en ertegen in gaan. Ik wil het loslaten en ik heb vertrouwen in een nieuw begin. Niet alleen voor mezelf maar ook voor de maatschappij en heel de wereld.

Better things are coming!