Sprookjes bestaan..of niet?
Winter 2010
De straten zijn stil en verlaten. Het enige geluid wat ik hoor is de knisperende sneeuw onder mijn schoenen. In dit dorp waar niemand mij kent voel ik me soms zo verdwaald. Niemand, bijna niemand kent mijn naam. Ik slenter door de straten met huizen die bewoond zijn door gezinnen. Ik kijk toe en zie de warmte en sfeer binnen waar ik zo naar verlang. Gelukkige gezinnen die met elkaar op de bank zitten of gezamenlijk eten. Ik voel mijn hart kloppen alsof het wil zeggen dat die mensen iets hebben wat ik niet meer heb. Ik voel een lichte pijnscheut door mijn benen heen. Ik heb te veel gelopen de afgelopen tijd en ik weet niet eens waar naar toe. Alsof ik iets zoek, wat ik maar niet kan vinden. Ik voel me rusteloos. Te veel gedachten in mijn hoofd. Te veel mensen die aan mijn hoofd zeuren. En ik wou, op dit moment, dat ik door de grond kon zakken. Ik wou dat ik kon verdwijnen. Thuis is het stil en zal het nooit meer hetzelfde zijn. Even wil ik niet meer teruggaan, maar toch even later loop ik langzaam naar huis. Het huis waar zoveel gebeurd is in een korte tijd, het huis wat ontzettend leeg is zonder mijn vader.
Ik laat het nooit snel merken als ik me rot voel en praat er zelden over met anderen. Ik wil liever weer kunnen lachen en leuke dingen kunnen doen. Zonder een verleden dat mij achtervolgt. Als ik huil, doe ik dat liever alleen. Ik laat anderen liever lachen, of help ze met iets, maar ik wil zelf nooit geholpen worden. Ik geef veel maar waarom vind ik het zo moeilijk om te ontvangen? Ik vind het moeilijk om nog in mooie woorden te geloven, ik vind het moeilijk om op een goed einde te vertrouwen. Ik ben valse beloftes gewend en slechte eindes. Ik ben het gewend om in de steek gelaten te worden. Nee, ik geloof niet in sprookjes met een goed einde, mijn leven is immers nog nooit een sprookje geweest. Voor mij bestaan sprookjes niet meer. Soms is het eerder een nare droom geweest al die tijd terwijl ik maar niet wakker kon worden. En niemand zou het zeggen dat ik me soms zo ongelukkig en somber voel. Ik lach veel en tussen de mensen ben ik meestal vrolijk. Ik voel me ook heel vaak gelukkig om de kleine dingen en de mensen om me heen. Dan geniet ik heel intens..maar als ik echt alleen ben, denk ik veel te veel na..dan pas komt de chaos. Slapeloze nachten die een eeuwigheid lijken te duren.
Thuis aangekomen loop ik meteen door naar de badkamer. Ik laat warm water vollopen in het bad. In het warme reine water was ik de zorgen en de negativiteit weg van mijn huid en zelfs daaronder. Ik voel me weer herboren. Ik ben klaar voor een nieuwe dag, klaar voor een nieuw begin. Elke dag is weer een nieuw begin. Misschien bestaan sprookjes uiteindelijk toch wel maar moet je er gewoon in geloven. Misschien is er wel een goed einde voor mij weggelegd. Maar ik moet er eerst nog achter zien te komen, ik moet het eerst nog met mijn blote ogen kunnen zien voordat ik er in zal geloven. De tijd zal het zeggen en tot die tijd zullen er altijd vragen zijn zonder antwoorden. Ik wacht wel af tot ik ooit de hoofdpersoon ben van een mooi sprookje..