Regen en Zonnestralen

Ze stond in de schaduw van zijn hart
te wachten op de zonnestralen.
Het bleef donker en de tijd ging langzaam voorbij.
Regendruppels van tranen vielen naar beneden.
De kille, ijzige wind guurde om haar lichaam.
De storm naderde en ze bleef verlammend achter.

En als je al die tijd alleen bent geweest..
Is er dat verlangen naar een liefde in je leven.
Als je door iedereen ooit verlaten bent..
Kost het veel tijd om opnieuw te leren vertrouwen.
Ze had alles gegeven maar was haarzelf vergeten.
Moedeloos viel ze neer in een donker gat.

Langzaam maar zeker klom ze uit de put.
De liefde kon ze enkel in zichzelf vinden.
Mensen komen en mensen gaan weer weg..
Zolang ze haar eigen hart niet in de steek laat
zal ze leren om vanuit haar gevoel te kiezen.

Op eigen benen staan en steeds meer in haar kracht
doet ze alles in haar leven vanuit liefde en passie.
Al die tijd was ze zoveel sterker dan dat ze zelf dacht.
Ze wandelde haar eigen pad en keek niet langer achterom.
Met trots gaat ze die lange maar uiterst bijzondere weg in.

Ze stapte uit de schaduw van zijn hart.
Genoot van haar eigen zonnestralen.
Het licht begon te schijnen en er was alle tijd.
Ze kon weer vrolijk dansen in de regen.
Ze voelde de wind door haar lange haren strelen.
Zelfs in de stevigste stormen bleef ze diepgeworteld staan.