Oude en nieuwe deuren

Ik weet het nog als de dag van vandaag.  Hoe het als kind zijnde was in een te drukke school, waar je niet jezelf kon zijn, in een systeem waar ik me zo verdwaald en overweldigd voelde. En niemand die mijn hooggevoeligheid begreep. Een hard en liefdeloos systeem. Jaren later is er niet veel veranderd. Ik was idealistisch ingesteld en wilde voor de kinderen een betere toekomst. Er zijn zoveel kinderen die in een hokje worden geplaatst. Kinderen moeten zich maar aanpassen aan het systeem. Waarom past het systeem zich niet meer aan de kinderen aan? Bijna een jaar heb ik gewerkt op een basisschool met een oud schoolsysteem. Weinig creativiteit, weinig ruimte waar kinderen zichzelf mogen zijn en mogen ontwikkelen, weinig persoonlijke aandacht en warmte naar het kind toe. Het gaat vooral om presteren, presteren en nog eens presteren op zeer jonge leeftijd in deze maatschappij. Daar kwam ik aan in dat schoolsysteem. Totaal een andere visie en mening dan de rest van mijn collega's. Daar stond ik dan, alsof ik terug ging naar mijn jeugd en steeds meer een afkeer voor het systeem ontwikkelde. Ik zag precies hetzelfde als wat ik in mezelf herkende vroeger. Ik zag kinderen met vele talenten, artistieke intelligente kinderen, ieder weer andere talenten die niemand in het systeem zag. Ik was een indringer in het systeem. Ze verwachten van mij dat ik ook streng en hard zou worden, netjes aan de regeltjes zou houden, alles zwart en wit. Maar dit ging tegen mijn gevoel in. Ik wilde trouw aan mezelf zijn en mijn eigen gevoel. Voor zover het kon deed ik het op mijn manier. Kinderen begeleiden, met humor tussen door en het gebruik maken van creativiteit, het daadwerkelijk luisteren en persoonlijke aandacht hebben voor het kind. Natuurlijk kreeg ik regelmatig op mijn kop maar dit kon me echter niet veel schelen. Eigenwijs dat ik ben! Volgens het systeem was het niet goed wat ik deed. De kinderen hebben veel vertrouwen in me. Ze voelen dat ze zichzelf mogen zijn bij mij. Dat het goed is zoals ze zijn. Ik durf te kijken met de ogen van mijn hart naar kinderen en ik leer elke dag van ze. Het doet me pijn om ze zo te zien in de klas. De een krijgt op zijn kop als hij even weg droomt, de ander krijgt een snauw als het de les niet kan volgen, weer een ander kind is een potlood kwijt en weer is het niet goed. Als je maar netjes stilzit en luistert dan is het goed. Hard werken met je hoofd en het gevoel negeren. Want ja..als je hard werkt, ga je later nog harder werken en geld verdienen. En zo werkt het systeem. Het gaat om macht en geld. Maar wie leert de kinderen dan waar ze gelukkig van worden of wie ze zijn? In groep 3 en eerder zelfs worden ze klaar gemaakt voor een harde liefdeloze maatschappij. Ze willen kinderen veranderen in robotten. Als je maar niet te veel vragen stelt of het op je eigen manier wilt doen want dat wordt afgekeurd. Zo moeilijk om dit te zien. Ik voelde en keek al vroeg in mijn kinderjaren door leraren heen. Ik voelde me nooit begrepen. Maar weinig leraren werken echt vanuit hun hart. Liefde en wijsheid is uiteindelijk waardevollere kennis dan cijfertjes en het keurig opschrijven van zinnen en regels op volgorde en rangschikkingen. Ik ben voor mezelf opgekomen. Ik ben voor de kinderen opgekomen. Ik heb de andere kant laten zien. Ik wil geen werk doen waar ik niet eens mezelf mag en kan zijn. Ik ben heel duidelijk geweest dat het niet goed voor mij voelt.  Ik ben op die school waar ik werkzaam was flink tegen het systeem in gevochten. En ik kwam erachter. Het heeft geen enkele nut. Het is totaal niet mijn plek. Ik kan de kinderen ook niet verder helpen daar ook al zou ik dat willen. Iedereen heeft zijn eigen lessen te leren dus laat ik het los. Loslaten, ook dat is liefde. Juist loslaten is liefde. Ik hoop alleen dat ik de kinderen heb kunnen meegeven dat ze goed zijn zoals ze zijn. Het systeem, de collega's vinden me maar vreemd en begrijpen het niet. Ze kunnen mij onmogelijk begrijpen en helaas begrijpen ze de kinderen ook niet omdat ze niet altijd met hun hart kijken. Het is zoals het is. Het is goed zo. Ik heb mijn werk gedaan. Ik heb geleerd om beter voor mezelf op te komen en duidelijker grenzen aan te geven. Geleerd dat die zachtheid ook juist mijn kracht is, ook al wilt het systeem me altijd iets anders aanpraten. Ik heb grenzen gesteld op mijn eigen manier. Op een rustige, heldere en geduldige manier. Niet vanuit woede, rationaliteit of frustratie. En toch geloof ik er heilzaam in dat alles precies zo moest zijn. Dat ik daar was om te leren en verder te groeien. Dat ik er was zodat ze ook van mij konden leren. Dat ik daar was om de kinderen wat kracht te geven. Ik kan het systeem niet veranderen ook al zou ik dat willen. Wat ik wel kan doen is uit het systeem stappen. En daar heb ik bewust voor gekozen. Ik wil niet aan een systeem deel maken dat op deze manier met kinderen omgaat. Al is het goed bedoeld, al weet niet iedereen beter, en geef ik niemand de schuld verder.  Het is goed geweest zo. Ik geef om kinderen maar om ze in zo'n ongunstige omgeving te begeleiden dat zie ik niet zitten. Ik ga mijn eigen weg in. Kinderen in de thuisomgeving coachen en begeleiden. Een veiligere en rustigere omgeving waar mijn talenten en creativiteit meer tot zijn recht komt en andersom ook. Sinds een maand ben ik aan het studeren voor kindercoach. Uiteindelijk wil ik een eigen praktijkje beginnen. Kinderen/ouders begeleiden op een liefdevolle en creatieve manier. Een manier die helemaal bij me past. Ik sluit oude deuren nu en ik open nieuwe deuren met mogelijkheden. Ik laat het oude los en vecht er niet meer tegen in. Mijn weg is een weg buiten het systeem om. Ik ben trots dat ik die weg ga bewandelen. Op mijn eigen manier, op mijn eigen kracht, vanuit mijn hart, mijn eigen weg!

* Dit wil niet zeggen dat het op elke school er zo aan toe gaat. Ik zie ook wel positieve veranderingen. Er zijn gelukkig veel verschillende manieren van lesgeven en scholen die meer open staan voor de persoonlijke ontwikkeling en aandacht naar de kinderen toe.  Helaas zijn er nog wel scholen met een oud school systeem. Dit is meer geschreven vanuit mijn eigen ervaringen. Niet dat iets goed of slecht is, maar meer waar ik me wel of niet goed bij voel.