Mijn eigen weg

Ik luister naar de blues en dwaal rond in gedachten die ik niet stil kan zetten. Ik doe de dingen op mijn manier maar er is iets wat ik niet kan loslaten. Iets wat mij dwars zit. Iets wat mij zo diep in mijn ziel raakt dat het pijn doet. Liefde is soms zo dichtbij maar soms mijlenver van mij vandaan. Ik wordt wakker met een pijn in mijn hart en val na veel piekeren pas in slaap. Andere keren voel ik alleen liefde in mijn hart stromen. Die momenten zijn gelukzalig. Andere momenten voel ik me in de steek gelaten, ongehoord, onbegrepen, gekwetst, genegeerd. Ik kijk in de spiegel en vraag af wat er mis is met mij. Ben ik te gevoelig? Te intens? Zit ik zo in mijn eigen wereld dat ik anderen niet meer toelaat? Stap voor stap laat ik het idee van de liefde los. Liefde ben ik zelf en ik heb geen bevestiging van anderen nodig om de schoonheid in mezelf terug te vinden.  Ik heb gehuild..zoveel tranen, zoveel verdriet. Niemand die mij kon zien. Niemand die mij kon horen. Niemand merkt iets aan mij. Ik raap mezelf op en ga door. Nee, ik ben nooit gelukkig geweest in de liefde. Soms is er een moment, een  lichtpuntje, een sprankeltje hoop en het volgende moment ben ik weer terug bij af. Stilte, altijd die schrijnende stilte die ik tot op mijn botten voel. Trillend sta ik op mijn benen. Ik probeer, ik val, ik overwin en vervolgens val ik weer in een donker gat. Er is niemand die een hand uitsteekt. Mijn ziel smacht naar liefde en aandacht. Ik laat het los en op dit moment kies ik voor mezelf. Ik met al mijn liefde en zeeën van diepgang. Stapje voor stapje ontdek ik mezelf. Het alleen zijn ben ik gewend en het is goed zo. Als iemand dichtbij komt en mij echt wil leren kennen moet diegene maar moeite doen om te zien wie ik werkelijk ben. Ik ben niet een 13 in een dozijn vrouw, ik ben niet van deze tijd, ik ben veel meer dan dat anderen ooit van mij verwachten of zullen begrijpen. Veelzijdig en heel veel gezichten. Eigenlijk heb ik zoveel liefde in mijn hart. Niet iedereen kan met mij omgaan. Ik ben mysterieus en ik weet hoe ik mensen kan raken. Dat doe ik niet eens bewust maar door er gewoon te zijn. Ik heb de neiging om soms te ontsnappen aan de werkelijkheid. In mijn droomwereld is alles fijner, zachter, liefdevoller. Een veilige wereld die ik creëer en in bloei zet. Ik weet mij goed te redden, oh dat zeker. Ik ben zelfstandig en bereidt om aan mijn lessen te werken. Voor de mensen om me heen ben ik vaak een hulpverlener of juist een clown die verdrietige gezichten omzet in lachende gezichtsuitdrukkingen. Maar als ik ergens mee zit hou ik het vaak voor me. Tot ik van binnen breek dan gooi ik alles eruit. Ik ga door een bijzondere, moeilijke maar ook mooie transformatie heen. Ik slaap veel, droom veel, ik schrijf, schilder, zing, huil, lach, geniet van de kleine dingen. Het is niet dat ik depressief ben en dat ik me daarom meer terugtrek. Het is meer dat ik eindelijk na al die moeilijke jaren aan mezelf denk en mezelf een keer voor de verandering voorop stel. En hoeveel ik ook om sommige mensen geef, meer dan dat ze ooit kunnen voorstellen..ik moet nu aan mezelf denken. Er zullen mensen zijn die de stilte in mezelf begrijpen, anderen niet maar dat maakt niet uit. Ik ken mezelf beter dan wie dan ook. Ik heb nergens spijt van. Bijna alle keuzes in mijn leven kwamen uit mijn hart. Dat hart waar zoveel verborgen ligt en zoveel te bieden heeft. Ik heb nog een lange weg te gaan maar het begin is er. Vanuit de liefde in mezelf kan veel mooie dingen bereiken. Eerst voor mezelf en dan anderen. Liefde is universeel. Het zit niet alleen in een liefdesrelatie maar in alles om je heen. Jezelf, je omgeving, de dieren, de zon die op je gezicht schijnt, het kind dat je hand vastpakt, een arm om je heen, een knik van herkenning, een knuffel..het is allesomvattend. Ik weet ook niet of iemand ooit de moed heeft om met mij een relatie aan te gaan. Diegene moet diepzinnig zijn en stevig in zijn schoenen staan.. psychologisch gezien tegen een stootje kunnen aangezien ik alles zie en voel. De meeste personen komen niet dichtbij, andere wel maar geven het uiteindelijk op. Ik wil vooral mezelf zijn. Rustig, temperamentvol, lief, diepzinnig, gek, grappig, zoveel gezichten, zoveel expressies, zoveel kanten. Ik ben moeilijk te volgen soms en ergens kan niemand mij helemaal begrijpen. Maar het is in ieder geval nooit saai om mij te zijn. De mensen die het dichtste bij me staan waarderen mij en daar gaat het om. De buitenstaanders hebben geen idee maar laat ze maar lekker denken.  Eerst was ik verdrietig maar nu moet ik steeds vaker lachen om mezelf. Ik weet dat het goed komt. Het is tijd dat ik vecht voor wie ik ben en voor mezelf opkom. Tijd dat ik de wereld laat zien wie ik echt ben en ik laat me niet meer tegenhouden.  Er is niks mis met mij!  Ik laat me niet meer onzeker maken. Ik ben mooi precies zoals ik ben. Alleen of niet alleen.  Ik ga mijn eigen weg in!