Mijn belevingswereld

Mijn belevingswereld is anders dan die van jou. Natuurlijk is mijn belevingswereld anders..maar ik bedoel echt totaal anders. Er zijn ontzettend veel mensen die mij niet zouden begrijpen en dan zijn er nog een paar mensen die een beetje in de buurt komen. Het is moeilijk om te beschrijven hoe het is om in mijn schoenen te staan. Het gevoel van het onbegrepen voelen maakt me eenzaam en andere keren leg ik mezelf erbij neer. Ik denk heel diep na over alles om me heen. Mensen, situaties, de maatschappij, de wereld. Vaak heb ik een andere visie op alles. De ene keer ga ik de discussie aan maar ik heb ook geleerd om soms mijn mond dicht te houden. Ik voel veel..meer dan een gemiddeld mens. Emoties zijn heftig bij mij. Als ik vrolijk ben dan ben ik dat ook echt. Ik straal en voel me dan zo intens gelukkig. Als ik verdriet heb kan ik huilen vanuit mijn zielen en komt er geen einde aan mijn tranen.  Ik weet vaak meer dan dat anderen beseffen. Ik voel ook hoe andere mensen om me heen zich voelen en reageer hierop. Ik ben nooit iemand geweest die in een systeem past of in een groep mensen. Ik val er altijd naast of voel aan dat er altijd een kant is die nooit begrepen kan worden. Het enige wat ik kan doen is mijn anders zijn accepteren en omarmen. Ik omschrijf mezelf als een passionele veelzijdige maar erg gevoelige jongevrouw die alles in kleuren ziet en intens in het leven staat. Ik leef vanuit mijn hart en ik wil niet meer terug. Het is de keuze die ik heb gemaakt om mijn leven door mijn gevoel te laten leiden. Ik zal nooit een 9 tot 5 baan op een kantoor hebben. Mijn geest reikt naar verder dan dat. Ik wil blijven dromen en verrassingen in het leven tegenkomen. Ik wil met het leven dansen op speelse wijze. Ik wil spanning, avontuur, liefde en rust. Ik ervaar het als zwaar om in deze maatschappij te leven. We leven langs elkaar heen en hebben niet echt de tijd voor elkaar. Televisie, telefoons, sociale media maakt het contact met elkaar makkelijker maar ook eenzamer. Het is oppervlakkig en snel. We weten vaak van elkaar wat we doen maar niet wie we werkelijk zijn. Wie luistert er nu nog tegenwoordig echt naar elkaar? Het komt niet vaak voor. Het leven in de stad maakt me eenzaam. Veel mensen om me heen en toch ook weer niet. Niemand die elkaar begroet. Een stad vol met haastende mensen onderweg naar niemandsland. Geld verdienen om te overleven, een routineleven waardoor de mens in een robot veranderd. Het kan ook anders. Een stad vol met auto’s, lawaai en prikkels. Ik verlang naar een meer liefdevolle samenleving. Nu is iedereen vervreemd van elkaar. Zoveel muren om harten heen. Ik verlang naar de natuur en de vrijheid om gewoon mezelf te kunnen zijn. Een maatschappij en mensen om je heen die je altijd willen veranderen of je aan het twijfelen wilt zetten is moeilijk. Ik kan en wil niet meer aan al die verwachtingen voldoen. Ik wil mezelf niet meer zo aanpassen. Dan leef ik af en toe maar in mijn droom en fantasiewereld. Soms is het beter dan deze wereld en alles wat ik nog over heb. Er komt een dag dat ik terug naar huis mag. Tot die tijd heb ik hier nog een belangrijke taak uit te voeren. In de tussentijd zal liefde het enige in mijn leven zijn wat mij herinnert aan de plek die ik thuis noem.