Kleur en licht in de massa
Ik sta midden in de stad. Ik sta stil en kijk om me heen. Mensen lopen gehaast door en niemand kijkt elkaar aan. Strakke gezichten en snelle passen tikken op de koude en kille straten. Gezichten zonder emotie op het gezicht. Geen sprankeltje leven in de levenloze ogen die ik aan staar. Ik voel me zo eenzaam tussen de menigte. Ik probeer contact te maken en in ogen te kijken. Ik zoek naar een teken van leven. Tevergeefs..er is geen warmte, geen glimlach en geen persoonlijk contact. Niks. Ik voel me angstig. Alsof ik in een wereld vol met robotten ben belandt. Robotten die bezig zijn met dingen die niet belangrijk zijn. Feiten, systemen en doen wat de rest doet omdat het ‘’moet’’. Wat doe ik hier? Ben ik gek geworden? Of is de wereld gek geworden? Ik probeer gesprekken op te vangen. De gesprekken gaan over feiten, dingen die gedaan moeten worden, werk. Ik mis de diepgang en ik mis de liefde in het contact met mensen. Zijn ze blind? Ben ik dan zo anders? Ik wil stil staan en alles bij elkaar gillen tot iedereen wakker geschudt wordt. Tot er een teken van levenslust is. Tot iemand een hand uitsteekt en vraagt: gaat het met je? Tot iemand even de tijd heeft om te praten. Mij even het gevoel geeft dat ik menselijk ben. Een mens met emoties en een groot hart. Ik wil wegrennen. Weg hier vandaan..zoveel mensen leven nog niet vanuit hun hart en zijn zich niet bewust. Nog niet..wat doe ik hier nog? Als niemand luistert en niemand de tijd heeft voor bezinning. Ik sta in een winkel en overal hoor ik drukte en chaos. Zoveel mensen maar zo weinig echt contact met elkaar. Iedereen heeft haast en ik voel dat er stress en chaos heerst. Ik draai me om en opeens kijk ik in mooie grote heldere blauwe ogen. Zo vol met leven, zo vol met liefde, rust en diepgang. Een kind vol met wijsheid. Ik krijg er een warm gevoel van en ik glimlach terug naar het kind. We hebben geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. De wereld staat even stil. Geen drukte, geen mensen, geen prikkels. Even in een andere dimensie. Even een moment beleven in een hoge liefdevolle energie. Dat moment geeft me hoop. Hoop voor de mensheid. In de ogen van de kinderen van nu ligt zoveel liefde verborgen. Zij hebben zoveel te leren aan de mensheid en deze wreedzame maatschappij. Onze ogen vertellen een heel verhaal. Dat is echte communicatie met elkaar. Dat is een teken van liefde en herkenning. De spontaniteit van een kind die in het NU leeft vanuit het hart. Het herinnert mij eraan wie ik ben, waarom ik hier ben en dat ik ook in het nu mag leven. Het gaat niet om het verleden of de toekomst. Het gaat om dit moment. Een moment dat in mijn hart vastgedrukt staat. Het gaat om de kleine dingen in het leven die alles kleur geven. De hoop dat liefde overwint in alles wat ik tegen kom. In de grijze mensenmassa is er altijd kleur en licht te vinden. Je moet er alleen oog voor hebben. Ik let op de kleine dingen. Mooie ogen vol met leven, de zon die schijnt, en de natuur die altijd een eigen weg volgt en niet op de tijd let. Dat alles herinnert mij aan een bestaan met betekenis. Dat er zoveel meer is dan dat we vaak beseffen. Dat pad van verlichting en rust wil ik volgen tot ik alle diepgang heb gevonden waar ik zo naar verlang in dit leven. Mijn hart weet de weg. Alles wat ik moet doen is mijn hart volgen. Mijn hart wist altijd al de weg. Mijn hart kent de waarheid van het leven. De waarheid van het leven is mijn hart.