Ik rouw om jou omdat ik van je hou

Ik rouw om jou omdat ik van je hou

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Ik denk aan je en ik mis je. Ik wilde dat we meer tijd hadden samen. Ik wilde je nog zoveel zeggen. Ik wilde nog zoveel samen doen. Een band zo sterk, moeder en dochter, zoveel herkenning in elkaar, je was niet alleen mijn moeder maar mijn beste vriendin. We leken soms net zussen, jij en ik, we lijken op elkaar. En hoe ouder ik wordt hoe meer ik mezelf in jou herken. Ik draag je in mijn hart met liefde en trots, draag ik je mee overal waar ik heen ga. Je beweegt in me, als een stroming, je energie is nog steeds hier. In stilte zijn we verbonden met elkaar. Van ziel tot ziel. Verbindingen blijven bestaan. Ook al ben jij daar en ik hier. De ziel voel je door je hart en ziel heen, de ziel reist door meerdere dimensies. In dromen zijn we samen. Maar als ik dan wakker wordt doet het me verdriet. Ik ben in het aardse wat soms zo onveilig en hard voelt. En jij bent daar en kan alleen maar toe kijken. Op sommige momenten vloeien de tranen en kan ik niet stoppen met huilen. Op die momenten kan ik het wel uitschreeuwen en soms doe ik dat ook tot in het diepste van mijn ziel. Ik ga die pijn door. En na de storm is het zo rustig en stil in me. Mijn lichaam is moe maar mijn hart kent totale vreugde. Het kent ook veel verdriet. Het kent pieken en dalen. Toch sta ik elke dag op. Ik weet de kracht te vinden en ik weet niet hoe ik het doe. Ik blijf altijd staan en ik ga door. Soms kruip ik even terug in mijn schelp. Schuilen en terugtrekken..en daarna sta ik weer in de wereld en laat ik zien wie ik ben. Vervolgens ga ik weer terug naar mezelf en de rust waar ik zo naar verlang. Een hart vol liefde is sterker dan al het verdriet. Al die stormen zijn tijdelijk, het komt en het gaat. Liefde is het enige wat altijd blijft bestaan en alles kan overwinnen. Rouw kan ondraaglijk voelen maar weet dat rouw ook een vorm van liefde is. Je rouwt omdat je vanuit je hart lief heb gehad. Rouwen is niet iets om bang voor te zijn. Het is jammer dat het nog steeds een soort taboe lijkt te zijn. Het hoort bij het leven en het is iets natuurlijks. We delen kostbare tijd samen en we nemen weer afscheid. We komen elkaar op wat voor manier en in welke vorm dan ook ooit wel weer tegen. Het heeft geen zin om er tegen te vechten en er voor te vluchten.  Erdoorheen gaan en de pijn omarmen brengt je verder naar de liefde in jezelf, de liefde voor de ander en de liefde voor het leven.

Oh en de seizoenen gaan voorbij zonder jou. Ik ga fladderend door het leven en het volgende moment val ik hard neer met gebroken vleugels. Het is pijnlijk om te leven zonder iemand die je zo liefhad. Het is moeilijk en het missen blijft. Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt. Is dat zo? Ik denk dat het voor iedereen anders is. Iedereen rouwt op een andere manier. Je leert alles meer te accepteren en het een plekje te geven. Maar het missen en de pijn blijft. Sommige periodes zijn lichter, en dan komt alles opeens weer terug en begin je weer opnieuw. Het zijn fases net zoals seizoenen. Soms is het licht, soms is het donker. De zon kan weer schijnen maar we moeten ook de kou en de stormen overwinnen. Rouwen is vaak een woord waar we bang voor zijn. Het doet je denken aan pijn, verdriet, de dood, het alleen moeten doen, kilte, innerlijke stormen en eenzaamheid. Ik zie rouwen ook als een teken van onvoorwaardelijke liefde. Ik hield ontzettend veel van mijn moeder en houden van haar zal ik altijd blijven doen. Ik mis haar omdat ik haar liefhad. Rouwen is ook leren loslaten. En dat is mooi en pijnlijk tegelijkertijd. Iedereen gaat ooit een keer een periode van rouw tegemoet. Of die persoon nog in leven is of niet. We krijgen allemaal ooit eens te maken met liefdesverdriet, het overlijden van een geliefde of iemand die veel voor je betekende en opeens uit je leven verdwijnt. Het leven kan als een achtbaan van heftige emoties voelen als je iemand verliest die je dierbaar is. Rouwen kost energie. Van boosheid naar verdriet, eenzaamheid, angsten en de diepe pijn die we niet willen voelen maar toch ontkom je er niet aan hoe je het ook went of keert.

En alles veranderd om je heen als je met rouw te maken krijgt. Je bent niet meer dezelfde persoon als dat je ooit was. Geloof me als ik zeg dat je veel mensen zult verliezen. Niets is meer hetzelfde. Mensen zullen je niet begrijpen, niet weten hoe ze ermee om moeten gaan, ze zullen verdwijnen uit je leven. Je komt erachter wie er voor je is en wie er niet voor je is. En het kan ook moeilijk zijn om mensen toe te laten en dichtbij te laten komen. Na de dood van mijn moeder is er ontzettend veel veranderd in mijn leven. Er zijn veel mensen weggevallen. Er was weinig begrip op mijn werk. En nog merk ik vaak dat mensen me niet helemaal begrijpen. Ik heb soms de behoefte om me terug te trekken. Ik heb de behoefte aan rust. Heel veel rust en tijd voor mezelf. Niet alleen om dingen te verwerken maar ook omdat er zoveel is gebeurd in mijn leven. Niet iedereen begrijpt dat. Soms heb ik geen zin en geen energie om af te spreken en wil ik alleen zijn. Andere momenten wil ik dat wel. Ik heb ook geleerd dat als je dicht bij jezelf blijft, trouw bent aan je hart en intuïtie, het proces, het verdriet maar ook de mooie dingen in het leven en kansen op je pad aangaat, dat er vanzelf gelijkgestemden op je pad komen. Maar de weg is vaak alleen. Het is de bedoeling dat ik alles vanuit eigen kracht ga neerzetten. Het is bedoeling dat ik mensen ga helpen en helen vanuit mijn gevoel, vanuit mijn levenservaring en gave. Het is de bedoeling dat ik elke keer weer terug keer in mezelf. Elke keer wordt ik tot mezelf aangewezen. Dat wil niet zeggen dat het een makkelijk pad is. Het is een mooi pad, maar het is alles behalve makkelijk. Toch kijk ik naar het grotere geheel en begrijp ik de lessen ervan. Ik weet dat ik mijn ouders heb verloren, dat dit zo afgesproken is zodat ik mijn taak op aarde kan neerzetten vanuit mijn eigen kracht. Ik weet dat het een moedige keuze is van mijn ouders en die van mij, dat ze vroeg heen gingen en ik al op jonge leeftijd wees werdt. Ik voel ook dat mijn moeder nog altijd bij me is en me helpt. Sinds het overlijden van mijn ouders is mijn intuïtie en mijn spirituele gaves gegroeid. Ik ben er krachtiger door geworden en niemand kan mij tegenhouden. Ik kan het aan en ja ik zal blijven staan wat er ook gebeurd. Met liefde en dankbaarheid kijk ik terug naar mijn ouders en alles wat ze mij hebben meegegeven. Het verdriet kan intens groot zijn maar mijn levensvreugde en kracht is zo veel sterker dan al het verdriet bij elkaar. Ik weet dat veel mensen mij niet begrijpen en ik heb er vrede mee. Ze weten mijn verhaal niet, de weg die ik heb afgelopen, de keuzes die ik vanuit mijn hart maak en elke keer dicht bij mezelf blijven. Ze weten ook niet beter totdat ze meemaken wat ik meemaak. Het maakt ook niet uit. Ik loop mijn eigen pad. Vaak loop ik alleen en geniet ik als er soms iemand met me meeloopt. De hoofdweg blijft alleen. Al ben je nooit helemaal alleen. Ik voel me geliefd en gesteund door een aantal bijzondere zielsverwanten, en er zijn boven zoveel engelen en gidsen om me heen! Ik wordt zo goed begeleidt. En steeds meer help en heel ik mensen om me heen. Het voelt heel natuurlijk en ik denk er niet over na. Het gaat vanuit mijn hart en ziel alsof ik het altijd al zo gedaan heb. Rouwen en loslaten is zwaar en het kan zo oneerlijk voelen. Dat weet ik echt als geen ander. Maar het geeft me ook troost en kracht omdat ik heel goed weet dat alles zo gebeurd op mijn pad en in mijn leven hoe het hoort te gebeuren. Ik zie de lessen er van in en het heeft me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Iemand die vanuit liefde leeft en leert te dansen in het leven. Van pijn naar vreugde en alles wat er mag zijn. Het heeft me gemaakt tot een krachtig persoon. Heel, heel gevoelig maar tegelijkertijd zo sterk. Ik heb veel meegemaakt, op jonge leeftijd al veel levenservaring. Ik zie er jong uit maar ik voel me soms stokoud. Gelukkig is het innerlijke kind nooit verdwenen bij me en ze komt steeds vaker weer naar buiten om te spelen. Ik ben dankbaar dat ik ondanks alles zo sterk in het leven sta. Ik weet heel goed wat ik wel en niet wil. Ik weet wat mijn weg is en welke kant ik op mag lopen. Ik kan ondanks alles nog steeds lachen, stralen vanuit mijn ziel, ook al is er ook verdriet, er is ook zoveel levensvreugde. Ik moet er vaak voor vechten en ik heb er zo vaak alleen voor gestaan. In een wereld die zo hart voelt en grijs wilt mijn ziel vol kleur stromen en stralen. En ik ben niet de enige. We zijn niet alleen al voelt het vaak wel zo. Zeker in deze tijd lijkt liefde en verbinding in de wereld zo ver weg. En toch is het er wel en begint het in jezelf. Hoe diep je verdriet ook is op dit moment. Weet dat het er allemaal mag zijn en dat verdriet tijdelijk is. Achter verdriet en rouwen zit liefde. Geloof er in dat alles mooier wordt. Het zal niet voor altijd regenen. De zon gaat echt wel weer schijnen. Voor mij en ook voor jou. Na regen komt zonneschijn. Na een periode van rouw komt er een nieuw begin. Je hebt jezelf beter leren kennen. Je bent naar binnen gegaan en daar vindt je de belangrijkste schatten in het leven. Het hart fluistert woorden van liefde. Luister maar naar jou kloppende hart want het klopt altijd. 

Dat is wat mijn moeder ook altijd zei tegen me als ze zag dat ik alleen was en het moeilijk had. Na regen komt zonneschijn. En op de dag na haar overlijden keek ik uit haar raam, en precies op dat moment zag ik de zon schijnen en voelde ik mijn moeder. De zon scheen op die koude November dag zo helder dat het mijn hart verwarmde. Sinds die dag is ze bij me gebleven en ze is nooit weggegaan. Elke keer, waar ik ook ben, en ik zie de zon en voel de zonnestralen op mijn hele Zijn en Wezen denk ik aan haar. Ik was haar zonnetje en nu deelt ze zonnestralen met me uit vol liefde en vreugde. Ook als ik alleen reis, in een ver land ben, alleen, ergens aan zee met me gezicht gericht naar boven, voel ik de zon en reist ze met me mee. Ooit fluisterde een stem: dag reizend weesmeisje van de Zon. Zelfs als de zon niet schijnt kunnen we onze zonnezielestralen laten schijnen. Dat is wat ik wil. Ik wil mijn licht laten schijnen op de wereld. Ik heb duisternis gekend en ik ben er door heen gegaan. Ik weet dat duisternis en licht elkaar nodig hebben en samen gaan. Het licht straalt veel mooier als het uit het donker is herrezen. Diep in ons hart, door alle lagen heen en in al onze puurheid herinneren we ons wie we werkelijk zijn. We zijn veel meer dan datgene wat ons is overkomen, de bron waar we afkomstig zijn is pure liefde en licht.  Laten we het licht van onze ziel op de wereld schijnen, er zal altijd meer licht zijn dan duisternis, samen, hand in hand, ziel tot ziel, van hart tot hart. Er is zoveel meer veel licht in ons! Laten we stralen vanuit de ziel, die onuitputtelijke kracht en liefde binnen in ons, die kracht zal ons altijd de weg naar huis wijzen.