Het reizende weeskind van de Zon

24 November 2013 is een dag die ik me altijd zal blijven herinneren. Mama was ziek. Een jaar geleden was de ziekte A.L.S. Geconstateerd. In een jaar tijd heb ik beetje bij beetje afscheid genomen van haar. Het is zo snel gegaan. Ze is zo snel achteruit gegaan dat het moeilijk te bevatten is. Anderhalf jaar geleden was ik nog met haar op vakantie geweest. We gingen naar Macedonïe. Wat hadden we genoten van elkaar's gezelschap, de prachtige natuur, de vriendelijke mensen en het lekkere eten. Elke dag zaten we weer bij ons lievelingstentje aan het strand. De zon die onder ging. Goede gesprekken en een lekker glas wijn. Anderhalf jaar later is ze er opeens niet meer. Wat een vreselijke ziekte A.L.S. Elke keer als je langskomt zie je haar weer achteruit gaan. Tot het moment dat ze niet meer kan lopen. Het moment dat ze niet meer iets kan vastpakken. Het moment dat ze volledig afhankelijk is van zorg. En het moment dat ze amper meer kan praten. Mijn lieve moeder die altijd zo actief is geweest. Altijd in de weer voor anderen. Altijd bezig met van alles en nog wat. Ze zat gevangen in een ziek lichaam. Ik vond het zo moeilijk om dit te zien. Het raakte me zo. Ik voelde me zo machteloos. Elke maandag kwam ik langs en dan gingen we naar het dorp toe. Zij in de rolstoel en ik duwde haar vooruit. Op sommige momenten voelde ik mijn tranen branden als ze het niet kon zien. Ik besloot om er samen het beste van te maken. Elke maandag gingen we het dorp in. Winkeltje kijken..daar hield ze van. Ik kreeg kleine cadeautjes. En ik weet nog dat ik zei. Dat hoeft niet hoor, ik doe het uit liefde. Dan keek ze me dankbaar aan en zei dat weet ik maar ik doe het graag. Dat was haar manier om te laten zien dat ze om me gaf. De tijd voor ze ziek was hebben we ook vaak een strijd gehad. Na die vakantie is de band sterker geworden en ook tijdens haar ziekte groeide deze band. Ik ben blij dat ik een aantal keer heb gezegd voordat ik weer naar huis toe ging: mama, ik hou van je. Ze is zo sterk geweest. Zelfs tegen het einde van haar leven dacht ze nog aan anderen. Ze heeft het zo moeilijk gehad. Ik ben opgelucht dat ze niet meer hoeft te lijden. Ik geloof erin dat ze nu samen met papa is. Niet meer gevangen in een lichaam. Vrij en blij van geest. Geen beperkingen meer. Ik herinner haar zoals ze was. Vooral voor haar ziekte. Ze laat een leegte achter. Ik had nog zoveel willen vragen. En haar nog een dikke knuffel geven toen het nog kon. Ik had haar een lang en gelukkig leven gewenst. Net als papa die precies vandaag 4 jaar geleden is overleden. Zo is het helaas niet gelopen. Zo zie je dat je geen controle hebt over het leven. We vragen ons af waarom en we zijn bang voor de dood. Bang voor stilstand. Later vallen pas de puzzelstukjes. Ik zelf ben niet bang voor de dood. In de westerse maatschappij wordt de dood anders gezien. Iemand is weg. Dat was het. Komt niet meer terug. Voor altijd weg. Ik weet dat de ziel altijd blijft voortleven. Niets gaat verloren. Ik ben altijd met papa en mama verbonden. Het verschl is dat zij in de niet zichtbare wereld zijn. Ik ben in het aardse leven. Toch gaan die twee werelden samen. Ik zie papa en mama nog vaak in dromen terug. Ik krijg boodschappen door en het contact is er nog altijd. Maar dan op een andere manier. Natuurlijk mis ik mijn ouders. Fysiek zijn ze niet meer hier. Geestelijk zijn ze altijd dichtbij. Ik geloof er ook in dat ik hier voor heb gekozen. Het moest allemaal zo zijn. Vanaf hier ga ik dapper en moedig mijn eigen weg in op eigen kracht. Ik ben dankbaar dat mijn ouders in mijn leven zijn geweest. Dankbaar voor wat ze me hebben meegegeven. Dankbaar voor wat ik heb geleerd. Nu moet ik op eigen benen staan en verder. Loslaten is de zwaarste les op aarde. Of het nu om rouwen gaat of liefdesverdriet..iedereen krijgt met loslaten te maken. Ik accepteer het hoe het is. Nee, het zal niet makkelijk zijn maar ja, ik weet dat ik sterk genoeg ben. Ik heb veel kracht in me en heel veel liefde. Ik wandel door op mijn pad en zal nog veel mooie dingen gaan doen in het leven. Verdriet en vreugde gaat hand in hand. Mijn leven bestaat uit verdriet en vreugde. Het is heftig en er gebeurd zoveel. Ik maak zoveel mee op jonge leeftijd. Zoveel dat ik me oud voel. Ik weet wat verdriet is, ik weet wat rouwen is, ik weet wat verlies is. Gelukkig weet ik ook wat liefde is, wat vreugde is en hoe geluk voor mij voelt. Ik waardeer alles juist daarom enorm. Ik kan van de kleine dingen genieten. Dit is het leven. Het maakt me tot de persoon die ik ben. En daar ga ik dan. De eerste stappen van een nieuw begin zijn gezet. Mijn ouders waken over me. Met mij komt het goed. Alles heeft tijd nodig en ik heb die tijd. Ondanks alles geloof ik in het leven. Ik weet dat er zoveel moois op me staat te wachten. Ik geloof er ook in dat alles op mijn pad komt omdat ik het aankan, omdat er een hoger plan voor mij bestemd is, een bijzondere weg die weinig mensen zullen wandelen. Voor nu is het een hele klim. Soms rust ik uit en vervolgens reis ik weer verder. Later als alle stappen zijn gezet en ik de berg heb beklommen valt alles op de juiste plek. Daar heb ik vertrouwen in. Ik kan nog altijd de zon op mijn gezicht voelen. Regendruppels ook maar ik wil vooral aan de zon denken. De dag nadat mijn moeder was overleden keek ik uit haar kamer door het grote raam naar de tuin. De zon scheen zo mooi precies in haar kamer. Ik zag dit als een bijzonder teken van bovenaf. Ik voelde ondanks het verdriet de warmte van de zon. Elke dag gaat de zon weer op en weer onder. Iedereen mag er van genieten en haar warmte voelen. De zon is van iedereen. Net als mijn ouders is de zon er elke dag weer voor mij. Het was een sereen en helend gevoel. Warme zonnestralen streelde mijn hart. Op dat moment dacht ik aan mama. Op dat moment dacht ik ook aan papa. Ik voelde onvoorwaardelijke en onbegrenste liefde door heel mijn ziel. Ik kan nooit verdwalen omdat de zon me altijd zal herinneren wie ik ben en wat ik hier doe. Zonder de zon kunnen we niet leven. De zon is de grootste levensbron van het Universum. De zon is liefde. Aangenaam, ik ben het reizende weeskind van de Zon.