Geloof?

Een jaar geleden begon mijn zoektocht. Een soort queeste naar de zin van het bestaan. Ik was net afgestudeerd en de wereld lag voor me open. Het gevoel van vrijheid was onbeschrijflijk maar van korte duur. Na het afstuderen ging ik op vakantie. Ik kwam terug en zag het allemaal voor me. Ik dacht..het komt helemaal goed op het gebied van werk en de liefde. Eerst was er die vrijheid. Ik ging uit, maakte plezier en als de zon aanbrak was ik buiten te vinden. En wat viel ik hard op mijn bek toen de zomer langzamaan voorbij ging. Er kwam een leegte in mijn leven. Eerst begon ik vol met goede moed met solliciteren. De ene afwijzing na de andere. Af en toe had ik een gesprek en maakte ik een goede enthousiaste indruk. Helaas kreeg ik vaak te horen: je hebt te weinig ervaring. Uiteindelijk was het me gelukt..een baan als gastouder en later ook nog een tweede baan erbij. Het heeft me 4 maanden gekost wat echt wel meevalt.Toch herken ik dat gevoel nog uit duizenden. Dat je wereldje van veiligheid en zekerheid uit elkaar spat. Geen relatie, geen baan en de tijd die maar verder tikt.Je gaat aan jezelf twijfelen..komt het wel goed? Eerst bestaat je leven uit studeren en opeens valt alles weg. Dan moet je je dagen opvullen met nieuwe bezigheden. Soms voel je je nogal nutteloos als er weer zo'n dag voorbij gaat. Zo'n dag dat mensen werken of andere dingen te doen hebben..en jij? Hebt moeite om de huur te betalen en weer terug thuis wonen is geen optie. Dat zou ik ook niet meer willen. Ik weet ook nog dat ik op zoek was naar meer in die tijd. Ik was opeens met god bezig. Ik denk vooral dat ik een houvast zocht. Een veilige haven waar ik in thuis kon komen. Elke keer als ik angst omhoog voelde borrelde begon ik met bidden. Niet veel daarna kwam ik twee jongedames tegen van ongeveer dezelfde leeftijd. Christenen. Ik had een heel leuk gesprek met hun en het klikte meteen. Ze nodigde me uit bij een evangelie en ik besloot om te gaan. Een tijdje ben ik elke week gegaan. Ik voelde iets in mijn ziel. Iets lichts en iets bevrijdend en ik had diepgang in de contacten die ik daar had. Ik kreeg hoop en vertrouwen dat alles goed kwam. En toch..besloot ik op een dag niet meer te gaan..en steeds minder ging ik. Ik vroeg me af..wat houdt me tegen. En ik denk dat ik het heel goed weet. De mensen daar hadden hun leventje keurig op een rij..gingen braaf elke woensdag en zondag naar de dienst. Ik luisterde nog eens goed naar de preken en prikte door een aantal zaken heen. Tussen de regeltjes door merkte ik dat er angst was. Als je dit of dat niet doet..als je niet meer bidt..etc..ze hadden het zelfs over Lucifer. Ik merkte dat er een angst heerste daar. Dat ze netjes volgens de regeltjes leven zoals ze denken hoe god het wilt. Ik zie mezelf niet elke woensdag en zondag naar een dienst gaan. Het voelt voor mij als een verplichting. Als er een god is waarom zou god dat willen? Op mijn vrije zondag ga ik liever de natuur in en verwonder ik mij over dingen. Ik geniet ervan..meer dan dat ik half in slaap val tijdens een dienst en ik niet achter elke zin die er gezegd wordt sta. Soms leken het wel zombie's..alles wat de preker zei neemt men maar aan. Dat vindt ik eng..ik wil erover nadenken en nee ik was niet met alles eens. Ik ben niet meer terug gekomen. Ja, de mensen waren aardig, ik kon met diepgang over bepaalde zaken praten en ze toonde interesse en aandacht. Ze vroegen hoe het met mij ging en luisterde ook echt naar mijn verhaal en de woorden daarachter. En toch kwam ik niet meer terug. Ik heb geen preek nodig om mezelf goed te laten voelen en om hoop of vertrouwen te hebben in het leven. Ik heb ook geen andere mensen daarvoor nodig. Alles waar ik naar op zoek was..dat was ik zelf. Ik was op zoek naar mezelf. Ik verloor mezelf en ik heb mezelf teruggevonden. Ik geloof in de kracht van jezelf. Ik heb alle antwoorden in mijn hart. Of er nu wel of niet een god bestaat..ik denk dat je vooral bij jezelf moet blijven en je eigen kracht en talenten moet ontwikkelen. Ik kan me niet voorstellen dat al die mensen die naar de dienst gingen het niet als verplichting gaan zien. Altijd dezelfde mensen, altijd dezelfde soorten preken..what's new? De wereld is groter dan dat. Ik waardeer de discipline maar ik verveelde me. Ik moet naar buiten. Ontdekken. Nieuwe ervaringen. Nieuwe mensen..niet altijd dit. Voor een tijdje was het fijn..die veilige haven..een houvast..ik heb er veel van geleerd.. maar ik moet vrij zijn als een vlinder. Ik kon daar geen vlinder zijn. Het heeft niks met vrijheid te maken. Ik geloof nog steeds in god, of in ieder geval iets wat groter is dan dat wij ons kunnen voorstellen. Ik bidt nog steeds voor mezelf en anderen en wordt daar rustig van. Het verschil is dat ik nu mijn eigen weg in loop en ik laat me niet meer zo beïnvloeden of lijden door een ander. Ik ben meer een nomademeisje en hecht me niet snel aan anderen. Ik ontmoet, heb lief, neem net zo goed weer afscheid..en dan reis ik weer verder. Op bepaalde momenten ben ik daar weer en het volgende moment wacht er al weer een nieuw avontuur op me en vertrek ik met de noorderzon. Dat voelt goed. Mijn eigen weg inlopen zonder dat ik teveel op anderen steun en hang. Je komt alleen op de wereld en uiteindelijk ga je ook alleen dood. In die tussentijd kun je maar het beste het goed met jezelf kunnen vinden. Uiteindelijk heb je alleen jezelf. Er is geen zekerheid. Mensen komen en gaan in je leven. Op moeilijke momenten is er lang niet altijd een handje dat je vast kan houden. Onafhankelijk zijn en sterk worden. Stevig blijven staan in een omgeving die niet altijd gunstig is. Een weg vinden tussen de chaos van de wereld en mijn eigen rust en geloof in het leven. Ik kan dat. Ik geloof..ja ik geloof..vooral in mezelf en de mooie dingen die mij te wachten staan. Zo nu en dan verdwaal ik even en neem ik een omweg maar uiteindelijk kom ik altijd op mijn bestemming aan!