Gebroken vleugels

De wereld door mijn ogen heen.
Iedereen zo hard als steen.
Dichtgebouwde muren waar niemand doorheen kan komen.
Gebroken vleugels, gebroken dromen.
Teleurgesteld, hoe kunnen mensen zo zijn?
We doen elkaar alleen maar pijn.
Kan het niet op een andere manier gaan?
Staan we wel stil bij de zin van het bestaan?
Waarom volgen we het kwade, en niet het goede?
Al het vertrouwen is weg, iedereen is op zijn hoede.
We lachen wel..maar diep van binnen word er gehuild.
Alles van binnen word weggestopt en veilig weg geschuild.
We leven zo dicht bij elkaar, maar zo ver weg tegelijkertijd.
Zomaar worden we in hokjes ingedeeld, zomaar een zinloze strijd.
Zomaar kraken we elkaar af..waar is de liefde gebleven?
We moeten de normen en waarden weer leren, elkaar weer een hand geven.
Mijn vleugels, en al mijn dromen..zijn me dan wel afgenomen..
Maar mijn hoop en kracht, de manier waarop ik wacht..
Kan niemand van mij wegnemen, nooit!
Mijn gebroken vleugels zullen op een dag helen,
En dan zal ik wegvliegen naar een mooiere wereld, ooit.