Een nieuw begin

Een heftige tijd laat ik achter me. Een tijd waar ik veel heb gezorgd en verantwoordelijkheid had over anderen. De lootjes op mijn schouders werden steeds zwaarder en ik raakte oververmoeid. Ik heb een tijd gewerkt als gastouder en elke  werkdag had ik veel kinderen om me heen. Kinderen die natuurlijk veel aandacht, zorg en liefde nodig hebben. En elke zaterdagmiddag ging ik naar mijn moeder toe (nu nog steeds). Mijn moeder heeft een ernstige spierziekte (ALS) en is afhankelijk van de zorg die ze krijgt. Ze kan niet meer lopen en zit in een rolstoel. Ze kan niet veel meer en het gaat helaas steeds meer achteruit. Elke keer als ik langs kom maken we er het beste van. Dan neem ik haar mee naar het dorp en gaan we winkeltjes kijken of even op het terras zitten. Mijn moeder kijkt er altijd naar uit om even met mij weg te gaan. Het zorgen is iets wat ik met alle liefde en plezier doe maar vermoeiend is het wel. Het heeft me veel energie gekost en ik had bijna geen tijd meer voor mezelf over. Hoe zwaar het ook was ik nam die verantwoordelijkheid elke dag. Hoe moe ik ook was..elke dag stapte ik mijn bed uit om voor de kinderen te zorgen. Ik heb nu een beeld over hoe het is om moeder te zijn. Ik zou heel graag ooit moeder willen worden en ja ik heb de eigenschappen om een goede moeder te kunnen zijn. Toch mag het niet onderschat worden wat het betekent om moeder te zijn. Ik heb veel respect voor moeders. Het kan heel zwaar zijn..zeker als je de zorg draagt over meerdere kinderen. Ik heb veel mensen moeten loslaten. Mensen die niet meer bij me passen. Mensen die totaal niet begrijpen waar ik door heen ga. Mensen die een andere weg in horen te gaan.Het was een grote opruiming in mezelf en ik ben mezelf tegen gekomen. Ik heb mezelf beter leren kennen. Juist omdat ik vaak alleen door al die dingen heen moest. Ik had niet echt iemand in mijn omgeving die mij steunde.Niemand waar ik echt mee kon delen wat ik meemaakte. Natuurlijk waren er lieve mensen die ik zo af en toe tegenkwam waar ik eventjes tegen kon praten en die mij lieten lachen..maar ik wil en moet het verder ook alleen doenen dat accepteer ik. Ik accepteer hoe mijn leven is. Mijn vader die is overleden en mijn moeder die nu ernstig ziek is. Iedereen zegt tegen mij: wat erg. En toch heb ik er vrede mee. Zo is het leven. De dood heeft ook iets moois. Ik geloof erin dat mijn moeder over een tijd (ze heeft naar mijn gevoel nog wel een tijdje te leven hoop ik) naar mijn vader gaat. Twee soulmates die weer herenigd met elkaar worden.Ik geloof erin dat papa haar opwacht en dat ze weer samen mogen zijn. Op de een of andere manier geloof ik erin dat ze over mij waken. Het lichaam kan een gevangenis zijn voor mensen die ziek zijn. Na het leven ben je vrij daarvan en zijn er geen beperkingen meer van een lichaam dat niet meer doet wat je wilt. Ik weet ook dat ik veel meemaak en dat ik het aankan. Ik wordt er alleen maar sterker van en ik ga steeds meer vertrouwen op het leven. Alles gebeurd niet voor niets. Ik probeer altijd te begrijpen waarom iets gebeurd en wat ik ervan kan leren. Voor mij breekt er een nieuw begin aan. Rust na de storm. Eindelijk de rust en stilte waar ik zo naar heb verlangt. Ik ben op vakantie geweest en dat heeft mij goed gedaan. Alles achter mij laten en kijken wat er gebeurd. Ik ging alleen op reis en kwam fantastische mensen tegen en heb prachtige dingen mogen zien. Ik ben trots en blij dat ik de keuze heb gemaakt om te gaan reizen. Nu ik terug ben voel ik me weer als nieuw. Klaar voor een nieuw begin. Ik merk dat ik me meer laat leiden door de stroom van het leven. Woensdag begin ik met mijn nieuwe baan en de uren die ik maak zijn nu beter verdeeld zodat ik beter tot rust kan komen en structuur kan vinden. Ik sta nu positief in het leven en ik ben klaar voor een nieuw avontuur. Kom maar op!