Een klein gebaar kan wonderen doen

Op een koude winterdag zat ik eenzaam op een bankje, aan het rand van het bos voor me uit te staren. Ik dacht terug aan mama. Hoe graag ik haar nog een keer mee zou willen nemen naar het bos samen met de hond. Nu kan het niet meer. Ik dacht aan de laatste vakantie die we samen hadden doorgebracht. Hoe we hadden genoten van de mooie natuur, de rust, de zee, het lekkere eten, elke avond een wijntje, de warme sfeer en de vriendelijke mensen. Ik dacht aan de keer vlak voordat mama ziek was. Dat ze me meenam naar Surrae. Een mooi natuurgebied. Samen genieten van de rust en de stilte. Ik met mijn camera, die alles vast wilde leggen. Het water, alle bomen, de vlinders die daar rondfladderden. Het was een mooie dag om te wandelen. Op dat bankje kwamen er opeens tranen. Even zat ik in mijn eigen wereldje. Een bijzonder meisje van 15 ging naast me zitten en vroeg of het wel met me gaat. Ik vond het zo lief dat ze dat vroeg. Ik werd meteen vrolijker en bloeide weer op, op die koude dag toen er herinneringen van mijn ouders naar boven kwamen. We hadden een leuk gesprek. Ze gaf me een compliment en ik straalde. Het was zo'n klein gebaar maar het deed grote dingen met me. Het meisje deed me denken aan mezelf. Ik had hetzelfde gedaan als ik iemand zag die in tranen uitbarste.  Een klein gebaar kan kleine wonderen verrichten. Die ene keer dat ik in de bus zat naast een man die angstig was. Iedereen negeerde hem of lachte hem stiekem uit achter zijn rug om. Onbekend maakt onbemind. Ik zat naast hem. Ik stelde hem gerust met een zachte warme stem en zei: Het komt goed, we zijn er bijna..nog heel even. Of die keren dat ik op een bankje op de bus aan het wachten was. Hoe vreemde voorbijgangers vaak spontaan tegen me praten. Ik luister en geef aandacht. Vreemdeling of niet. Het maakt me niet wie het is, wat die persoon doet en waar hij/zij vandaan komt. Een beetje aandacht en luisteren naar iemands verhaal. Dat is soms net wat mensen even nodig hebben. Een oudere man bedankte me er zelfs voor. De meeste mensen lopen weg of luisteren niet eens. Ze doen de moeite niet en keren hun rug om. Mooi dat het toch nog bestaat. Oprechte aandacht voor elkaar. Of die keer dat ik een vrouw op de grond op het station zag huilen. Iedereen die doorloopt en haast heeft. Niemand die er naar om kijkt. Niemand die het iets kan schelen. Ik vind dat zo vreselijk en harteloos om aan te zien. In mijn nette jurkje die ik aanhad gedaan voor een bruiloft ging ik naast haar zitten. Ik liet haar praten en deed mijn arm om me heen. In haar ogen zoveel dankbaarheid. Het is zo'n kleine moeite. En die keren dat ik en mama op onze laatste vakantie de boulevard rondstruinden. We zagen kwamen straatjochies en arme mensen tegen. We zagen bijvoorbeeld ook iemand die geen tong had en niet kon praten. We gaven altijd iets kleins en een warme glimlach. Zoveel dankbaarheid in hun ogen. Onvoorstelbaar puur en mooi. Ook ben ik iemand die juist de persoon zal aanspreken in bijvoorbeeld een cafe die helemaal alleen staat. Het is niet uit medelijden, meer uit interesse en het gevoel van: iedereen hoort erbij! Iedereen mag er zijn en is gelijkwaardig van elkaar. Niets meer en niets minder. Het is niet dat ik mensen zo graag wil helpen. Het is zo, dat ik veel heb meegemaakt en veel mensen kan begrijpen. Ik heb al veel in mijn leven gezien en ik heb voor mijn leeftijd al heel wat leeftijdservaring. Van het verlies van ouders tot liefdesverdriet en eenzaamheid of gepest worden omdat je anders bent. Ik ga geen problemen oplossen van anderen, iedereen heeft een eigen weg te gaan en eigen lessen te leren. Ik zal altijd mijn ogen open houden en oprechte aandacht en liefde doorgeven als ik voel dat iemand dat op dat moment nodig heeft. Laatst op dat bankje ervaarde ik zelf hoe dat is, als iemand je oprechte liefdevolle aandacht geeft. Een vreemdeling die gewoon even vraagt hoe het met je gaat en de tijd neemt om even te luisteren. Ik was ontroerd. Wat je geeft krijg je terug. Het kleine gebaar had heel mijn dag weer goed gemaakt. En alleen al een glimlach in een grijze mensenmassa beurt anderen op. Je energie, de manier waarop je naar de wereld toe staat, de manier van er zijn, alleen al je aanwezigheid verandert je omgeving op een positieve manier als je liefde uitstraalt. Het is zo belangrijk, zeker in deze tijd. Een tijd waarin mensen zich steeds meer slaven voelen in een maatschappij met een oud systeem dat binnen nu en dan uit elkaar valt. Een tijd waarin zoveel aan het veranderen is in de wereld. Als je eens wist hoeveel kracht je gedachten heeft en hoeveel invloed dat heeft op alles in je leven. De trilling van liefde is zo sterk dat het de hele omgeving kan veranderen. Een glimlach, warm, oprecht en liefdevol, is een begin van een geef het door systeem. Een klein praatje met een vreemdeling of een dankbaar gebaar voor de buschauffeur of wie dan ook. Open je ogen, lief mens, zie de wereld en maak een verschil met al je pracht en praal. Samen kunnen we de wereld mooier maken. Geen grijstinten maar een wereld met de mooiste kleuren die er zijn. Kleuren die van ons allemaal zijn, hoe verschillend ook, alles mag er zijn.