De weg van angst naar liefde
In mijn jeugd ben ik vaak afgewezen en heb ik afscheid moeten nemen van veel personen om me heen. Elke keer als ik een binding aanging en vertrouwen had werd het van me afgepakt. Weer was ik alleen overgebleven. Mijn pubertijd was eenzaam. Vriendschappen kwamen en gingen weer. Op bepaalde momenten was ik alleen. Geen vrienden, niemand die mij begreep..geen vertrouwenspersoon om me heen. Ouders die het druk hebben en niemand die ziet wat er zich afspeelde binnen in mijn hart. Ik kreeg moeite om actie te ondernemen en vriendschappen nog aan te gaan. Op het laatste moment zei ik dan af. Door eerdere ervaringen ging ik er al vanuit dat mensen me toch maar raar vinden en niet leuk genoeg vonden. Leeftijdsgenoten vonden me weliswaar interessant maar namen afstand uit angst dat ik door hun heen zou kijken. Ik liet niet snel zien wie ik ben en ik voelde me niet snel op mijn gemak bij andere mensen. Ik was met andere dingen bezig en dacht dieper na over alles. Ik was altijd al anders..een buitenstaander die afwijkt van de gemiddelde norm. Het meeste staat mijn eerste liefde me bij. Nou ja liefde..ik was 16 en ik was naïef. Ik wist niks van de liefde af. Hij heeft veel van me stuk gemaakt. Het vertrouwen, het geloven in de liefde en mijn zelfbeeld. Hij liet bijna nooit iets horen alleen als het hem uitkwam. Zijn ouders heb ik nooit ontmoet. Hij liet me aan het lijntje en ik liet het toe. Ik gaf geen grenzen aan omdat ik hem niet kwijt wilde. We spraken af op geheime plekken alsof ik niet gezien mocht worden voor de rest van zijn wereld. Hij ging vreemd, loog, loog nog meer, had geld van me gestolen, was koel en afstandelijk en totaal niet te vertrouwen. Toch gaf ik niet op..ik wilde me bewijzen, bevestiging, vechten tot hij me de liefde en aandacht gaf. Dat gebeurde zelden. Vaak stond ik te wachten en kwam hij niet opdagen. Hij liet niks horen. Daar stond ik dan eenzaam op het station. 2 uur gerezen voor niks. De uren gingen voorbij. En ik stond daar maar. Ik vergaf het hem en pikte alles. Het meeste staat me bij dat ik dan stond te wachten in de kou en hij kwam niet opdagen. Ik voelde me zo ontzettend verlaten en afgewezen. Natuurlijk raakte ik hem kwijt. Kwam erachter dat, dat het allerbeste was en dat iemand loslaten niet zo beangstigend is als het lijkt. Het is nodig om te komen waar we moeten zijn op onze bestemming. De tweede relatie ging er na 3 jaar opeens vandoor met iemand anders en ook dat ging op een heftige en nare manier uit. Mijn vader is een tijd geleden overleden en mijn moeder heeft een ernstige spierziekte. Ik ben het gewend dat mensen weg gaan in mijn leven. Ik ben het gewend dat ik alles in mijn leven vaak alleen moet doen. Het was niet makkelijk maar ik heb geleerd om op mezelf en mijn gevoel te vertrouwen. Het heeft me jaren geduurd om mijn zelfvertrouwen weer terug te krijgen. Grenzen aangeven en voor mezelf kiezen. Weer de dingen doen die ik leuk vindt en niet teveel meer naar de poppetjes te dansen voor een ander. Op het juiste moment het bij de ander laten en mijn leven oppakken, de lessen aangaan die voor mij bestemd zijn..verder reizen en ontwikkelen. Nieuwe bindingen aangaan (vooral in de liefde) is voor mij nog steeds lastig. Dat vertrouwen is nog steeds een beetje kapot. Ik krijg het al snel benauwd als iemand te dichtbij komt. Ik raakte in paniek als iemand te lang niks van zich liet horen en had onlogische gedachten. Dit heb ik nu grotendeels overwonnen. Ik raak niet zo snel meer in paniek en neem de dingen niet zo persoonlijk meer op. Ik heb niet meer zo de bevestiging nodig en de neiging om achter iemand aan te rennen. Dit keer moet er maar achter mij gerend worden, wil ik daden zien en niet alleen mooie woorden horen, ik laat het naar me toe komen. Het voelt als een bevrijding en ik ben dankbaar voor de personen die mij dit hebben geleerd. Ik heb nu de moed om opnieuw lief te hebben. Ik heb de kracht om iets aan mijn gedachten en oude angsten te doen. Ik ben een vechter en ik geloof in verandering. Ja ik ben me bewust dat ik nog meer personen om me heen los zal laten en kan verliezen. Ik weet dat alles gebeurd met een reden en dat alles op zijn plek valt op het juiste moment. Mezelf zal ik nooit meer zo verliezen als in het verleden. Ik heb het er voor over om steeds meer te worden wie ik mag zijn. Een persoon met veel talenten en liefde in zich. Steeds meer laat ik stukjes los en ik heb het vertrouwen dat alles goed komt in mijn leven. Het licht is altijd sterker dan de duisternis van de diepste angsten van de ziel. Liefde overwint alles!