De stilte in mezelf

Ik kijk de wereld in met een doordringende blik. Ik kijk door mensen heen. Sommige mensen hebben veel muren om zich heen en laten zelden hun eigen ik zien. Andere mensen zijn zichzelf maar voelen zich niet geaccepteerd. Ik kijk, kijk en kijk nog eens goed. Ik zie veel. Alle details neem ik in me op. Hele kleine details die anderen over het hoofd zien. Ik zie de speld in een berg met hooi. Ik kom tot de kern van een probleem. Meestal kijk en luister ik. Ik ben er wel maar toch ook weer niet. Ik ben een soort elfje en zo wordt ik ook genoemd door menig anderen. Een elfje dat aanwezig is met veel liefde in zich spreidt ze haar zachte vleugels over anderen heen. Maar niemand weet wie dat elfje is. Niemand kan haar peilen of doorgronden. Uit angst nemen ze afstand omdat ze bang zijn dat zij hun doorziet. En toch zullen ze zich altijd afvragen: wie is zij en waar komt zij vandaan? Ergens maakt ze schijnbaar indruk op mensen. Er zijn maar een aantal mensen die ik toelaat in mijn belevingswereld. Een klein aantal die moeite doen om mij te willen begrijpen en een kijk in mijn wereld nemen. Er zijn een klein aantal mensen die mij waarderen en zien wie ik werkelijk ben. Ik mag gewoon mezelf zijn. Ik, een artistiek, creatief en bijzonder persoon met diepgang en wijsheid. Niet van deze wereld en eigentijds. Op dit moment is het stil in mezelf. Ik wilde meer bevestiging en ik zocht naar goedkeuring. Iemand die zei: je bent goed zoals je bent, je bent prachtig.! Andere mensen kunnen dit nog wel zo zeggen maar ik moet het zelf ervaren. Ik moet het zelf gaan zien en van mezelf houden. In mij ervaar ik nu de stilte. Even geen mensen om me heen, even niks, even rust. Het klinkt eenzaam en dat is het ergens ook maar ik moet hier even doorheen. Ik wil de liefde in mezelf ervaren. Ik wil me niet meer aanpassen en ik wil meer delen. Ik schrijf, zing, fotografeer en schilder..om alles op een rij te zetten en om emoties te verwerken. Het is mijn manier van zelfexpressie. Het is mijn manier van loslaten en creëren. En stap voor stap hou ik meer van mezelf. Ik laat het beeld los over wat anderen van mij verwachten. Ik begrijp dat sommige mensen afstand van mij nemen omdat ze me niet werkelijk kennen of kunnen bijhouden. Ergens ben ik verder in mijn bewustzijn dus kan ik dat begrijpen. Ik accepteer mijn anders zijn. Mijn intelligentie en gevoeligheid. Mijn rijke fantasie en belevingswereld die afwijkt van de norm. Na al die jaren leg ik me erbij neer. Niet meer aanpassen, niet meer inhouden, niet meer opkroppen. Nee het komt eruit en steeds meer deel ik mijn visie met anderen. Het voelt goed. Het voelt als een opluchting. Een last van mijn schouder. Bijna heel mijn leven hebben mensen mij geprobeerd om te veranderen. Iedereen ging rechts en ik ging altijd links. Ik kan nu zeggen dat ik trots op mezelf ben. Ik verras mezelf nog steeds en andere personen blijf ik altijd verrassen. Ik heb zoveel kanten en eigenlijk zoveel mooie kanten die ik nu eindelijk zie. Steeds vaker voel ik de liefde in mezelf stromen. Ik ben er nog niet maar ik heb stappen in de goede richting gezet. Nu ik dit accepteer is dit een grote verandering in mijn leven. Een nieuw begin voor mij die ontzettend donkere en diepe tunnel. Eindelijk gaat alles weer bloeien na die donkere periode. Ik bloei op als een mooie bloem die eindelijk haar blaadjes vol met kleur en knoppen mag laten tonen in de wereld. Wie er met mij meereist zal ik oneindig veel liefde, licht en wijsheid geven. Wie er niet met mij meereist laat ik achter. Jammer dat ze mij niet zien en dichterbij durven te komen. Er is niks wat ik eraan kan veranderen. Ik ga nu mijn eigen pad in. Wat komt dat komt en wat niet komt, dat komt niet. Ik heb er steeds meer vertrouwen in dat mij mooie dingen staan te wachten. Alles wat ik achter me laat zal ik liefhebben in mijn hart.  Alles wat nu in mijn leven is heb ik lief. En wat daarna komt dat zie ik wel. Eerst de liefde in mijn hart voelen en mijn licht doorgeven aan de mensen om mij heen. Eerst mezelf nog beter leren kennen en begrijpen waarom ik voel wat ik voel en denk wat ik denk. Het is een innerlijke reis die nodig is om op mijn pad te komen. Ik heb een belangrijke taak uit te voeren in dit leven. Ik heb het in me om het ver te schoppen. Ik ben een liefdevol persoon maar ook ontzettend krachtig. Als ik een doel heb ga ik daarvoor en zal ik bereiken wat ik maar bereiken wil. Ik geloof in mijn dromen. De stilte in mezelf is de schoonheid van mijn ziel. Mijn ziel die boekdelen spreekt over een ver verleden, vorige levens en eeuwenoude wijsheid. De tijd is nu dat ik deze wijsheid deel met de wereld. De wereld is aan het veranderen naar een hogere trilling. Ik ben hier, met mijn zachte hoge energie om mensen weer te laten voelen vanuit hun hart en intuïtie. Dat is de enige plek waar werkelijke en pure liefde ontstaat. Voordat ik aan deze taak begin is het belangrijk dat ik me nu naar binnen keer. Het licht in mezelf laat schijnen. De reis en de sleutel van het leven is mijn hart die liefdevol klopt, geliefd wil worden en vooral liefde wil doorgeven aan de wereld. Ik kan begrijpen dat niet iedereen dit begrijpt. Het gaat erom dat dit mijn waarheid is. Het gaat erom dat ik hier in geloof ondanks wat andere mensen denken of zeggen. Voor mij is het belangrijkste in het leven om vanuit mijn hart te leven. Alles is heftiger maar ook zoveel mooier. Ik ben dankbaar voor de gelijkgestemde zielen die ik nu tegenkom in mijn leven. Het zijn er niet veel maar dat heb ik ook niet nodig. Ik voel me geliefd en begrepen door deze mensen die op 1 hand te tellen zijn. Ik weet dat ik, alleen ik gelukkig wordt door te kijken naar wat ik in dit leven wil bereiken. Er zijn tijden dat ik het mezelf zo moeilijk gemaakt heb. Dat ik in de diepte van de put omhoog keek en de energie niet had om te klimmen. Tranen omdat ik niet begrepen en gehoord werd. Tranen omdat ik weinig liefde en aandacht kreeg. Zoveel tranen en niemand die het zag of merkte. Ik voelde al mijn verdriet tot het diepste van mijn ziel. Maar het was nodig om verder te komen in mijn leven. Het is nodig om knopen door te hakken. Keuzes te maken en verder te gaan met mijn leven. Ik wil niet meer terug. Wat is geweest is geweest en ik probeer er mijn les uit te halen. Meer van mezelf houden, voor mezelf opkomen, bij mezelf blijven. Niet meer op iemand wachten die een hand naar me uitsteekt en een arm om me heen legt. Nee, ik moet dit alleen doen. Ik moet het zelf ervaren. Op het juiste moment komt de rest wel op mijn pad. De stilte in mezelf voelt steeds beter aan. Ik zie het beeld al voor me in een waas maar dan steeds duidelijker. Een prachtig bos met mooie bomen en bloemen om mij heen. De zon flinstert hoog aan het water en het meer weerkaatst en laat een spiegelafdruk van het bos zien. Met blote voeten dans ik de vrijheid in. Mijn liefde neemt mij mee naar de mooiste dimensies en werelden waar ik me thuis voel. Engelen en lichtwezens die mijn pad begeleiden. Het pad van de liefde. Gelijkgestemden lopen met mij mee het pad op. Het pad leidt ons naar duizenden sterren en lichtjaren van de oude wereld van ons vandaan. Tranen van vreugde en geluk. Dit is het leven. Dit is waar ik naar zocht. Het pad van de liefde leidt ons naar de eeuwige bron.Dit leven is slechts een fractie, slechts een flits, slechts een tijdelijke reis. Er is zoveel meer te ontdekken. Alles heeft een eeuwige cyclus. De stilte is waar alles begint en waar alles weer eindigt. De stilte is waar alles eindigt en alles weer opnieuw begint. De innerlijke reis begint altijd opnieuw in mezelf.