De oneindige oceaan

In de emmer zag ik de bodem.
Het water was altijd kalm en doorzichtig.
Het was er veilig maar oh zo stil.

Ik was op zoek naar diepte dus zocht ik verder.
Mijn pad kwam uit tot een diepe oneindige oceaan.
Met hart en ziel sprong ik zonder te denken in het water.
Ik kwam terecht in een storm en was verdwaald.

Tussen de chaos en stilte in danste ik een levensdans.
Vreugde en tranen wisselde elkaar af.
Een achtbaan van liefde en angst.
Zoveel te ontdekken, er was geen weg meer terug.

Op de bodem ruste ik uit en omarmde mijzelf.
Mijn hart op een kier en mijn ogen gesloten.
De oceaan kan ik niet in een dag ontdekken.
Ik moet leren met vallen en opstaan.

Liefde ben jij, maar liefde ligt vooral verborgen in mezelf.
Geef mij tijd om adem te halen. Ik moet opnieuw leren zwemmen.
Ik geef jou tijd, alle tijd van de wereld en nog langer dan dat.
Alle oceanen bij elkaar brengen mij altijd weer terug bij jou.

Ik zie je wel weer, mijn liefste.
Als de tijd er is, het juiste moment aanbreekt.
Dan pak ik je hand en springen we samen.
Dieper dan de liefde die we ooit gekend hebben
Tot het diepste van de oceaan.