De kracht van gevoeligheid

Een zin die ik al heel mijn leven te horen krijg: ''Je bent te lief''. Het voelt alsof mensen dan zeggen dat ik niet goed genoeg ben voor de wereld en dat ik maar harder moet worden. Alsof ze tegen me zeggen dat ik maar moet veranderen en aanpassen zodat ik erbij hoor. Oh sorry maatschappij dat het me wel iets kan schelen. Ik zal voortaan geen engelengeduld meer hebben met mensen en ik zal nooit meer empathie tonen. Ik zal stoppen met schrijven en stukjes van mijn hart weggeven zodat ik niemand meer kan raken. Ik zet voortaan mijn robothoofd op en zal niet meer nadenken over dingen in het leven die er daadwerkelijk aan toe doen. Ik zal niet meer verder kijken zoals ik altijd deed want tja..ras, leeftijd, hobbie's, uiterlijk, status, werk en geld zegt toch alles over een persoon? Ik zal voortaan niet meer zo vaak glimlachen en oprechte volledige aandacht richten naar mensen of ik ze nou ken of niet. Ik zal mijn ogen sluiten voor al het verdriet wat ik om me heen zie. Ik zal voortaan dat meisje dat laatst huilde midden op straat negeren. Iedereen negeert het toch en loopt door? Ik zal voortaan die man negeren die een paniekaanval kreeg in de bus. Voortaan lach ik mee en kijk ik een andere kant op. Dat is toch veilig? Verdriet en angst van iemand anders negeren? Ik zal niet meer geruststellen of gewoon zomaar een praatje met mensen maken. Oh sorry hoor dat ik zoveel voel, zie en doorheen prik bij mensen. Sorry dat het me iets doet. Sorry dat ik altijd vergeef..ja ook als mensen misbruik proberen te maken van mijn zachtheid. Ook al ben ik vaak het mikpunt van projectie. Sorry dat ik altijd zorg en help daar waar het kan. Sorry voor mijn goede zorgen en mijn hooggevoeligheid. Sorry voor mijn droom. Het willen begeleiden van alle kinderen die etiketten opgeplakt krijgen en zichzelf niet mogen zijn. Sorry voor het eerlijk willen zijn.. ook al wordt het me lang niet altijd in dank afgenomen. Sorry voor mijn kunstzinnige karakter en het delen van diepgewortelde kennis. Sorry dat het me oprecht iets kan schelen hoe iemand zich voelt. Dat ik daadwerkelijk probeer te luisteren. De moeite doe om te begrijpen en doorgronden. Het spijt me maatschappij. Ik ben niet wat je van me verwacht en dat zal ik ook nooit worden. Als iedereen rechts gaat dan ga ik toch lekker links. Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven. Ik kan hard mijn best gaan doen om erin te passen. Op mijn tenen lopen, de drukte opzoeken, oppervlakkig en onbewust leven, contacten onderhouden die niet meer bij me passen, ja en amen zeggen tegen alles en iedereen maar uiteindelijk heb ik daar niets aan en een ander al zeker niet. Ik kies liever voor mezelf en bewaak mijn grenzen. De stilte in mezelf is iets waar ik me steeds meer op richt. Maatschappij, ik heb mijn rug naar je toegekeerd. Weet je..ik meen er helemaal niets van en spijt heb ik al helemaal niet. Onderschat de kracht van gevoeligheid nooit. Zeker niet in een samenleving waar niemand meer tijd heeft voor elkaar. Technologie neemt steeds meer de plek in van het echt communiceren. Een goed gesprek is voor mij goud waard maar het lijkt erop dat je goud moet betalen voor een goed gesprek en dat je dan al snel aangezien wordt als iemand die problemen heeft. Ik laat me niet meer gek maken. Die zachte kant is mijn kracht en veranderen of aanpassen daar doe ik niet meer aan mee. Ik ga mijn eigen weg in. Niet de dingen doen omdat de maatschappij je laat denken dat het zo hoort of omdat het zo moet. Nee ik ga mijn eigen weg in. Alleen of niet alleen. Ik zal overeind blijven staan. Ook al ben ik ook maar alleen en ga ik door ontzettend veel dingen heen in een korte tijd. Ook al voel ik me onbegrepen en ongehoord. Ken je dat gevoel dat je veel mensen om je heen hebt maar toch niemand hebt om echt mee  te praten en dingen te delen?  Ik zeg niet dat ik een engel ben. Perfect ben ik zeker niet. Ik ben ook maar een mens. Soms vloek ik en ja ik wordt net zo goed weleens kwaad. Ik kan mensen ook raken op een kwetsende psychologische manier en nee daar ben ik niet trots op achteraf. Ik heb net zo goed fouten gemaakt in mijn leven en dingen gedaan die ik nu totaal anders zou doen. Ik zeg alleen dat ik goed ben zoals ik ben. Dat ook jij goed bent zoals je bent. Laat je niet iets anders aanpraten maar luister naar je eigen wijsheid. Niets is wat het lijkt. Alles wat je ziet aan iemand..klopt dit wel? Hoe goed ken jij iemand om te oordelen? Alles waar Te voor staat is vaak onzin. Alleen het woord tevreden zint me. Maar te lief? Ik weiger om hulp te verlenen op een kille en rationele manier. Ik wil het op mijn manier doen. Vanuit mijn hart en intuïtie. En het maakt me ook allemaal niet meer uit wat iedereen denkt. Ik ben ik en dat is goed zo. Er is zoveel onwetendheid in de wereld. Zolang dat ik overeind blijf staan, weet wie ik zelf ben en waar ik sta zal ik krachtig en sterk blijven. Nee ik sluit mijn ogen niet voor alles wat er om me heen gebeurd. Ik doorzie, kijk, voel en laat het bij de ander. Ik heb geen zin meer om alles uit te leggen. Geen zin meer om mezelf te bewijzen. De antwoorden die ik van binnen weet.. dat is genoeg. Soms is stilte het beste antwoord. Ik ben een wandelende spiegel en ik breng omhoog wat onbewust verstopt zit bij mensen. Alles en iedereen op mijn pad is ook een leerzame spiegel voor mij. Op het einde van mijn lessen ga ik altijd weer terug naar mezelf. En eén ding is zeker. Ik zal en blijf overeind blijven. Ik zal mijn eigen weg verder gaan volgen. Hoe vaak ik ook afscheid moet nemen van mensen. Ik zal in alle chaos overeind blijven staan in rust en stilte. Mijn gevoel volgen en stukjes hart blijven uitdelen aan een wereld die ontzettend veel naar liefde smacht.