De Bevrijding (uit de rouwput klimmen)

In vier jaar tijd heb ik mijn beide ouders verloren. Op mijn 26e was ik opeens wees geworden. In het begin vraagt iedereen hoe het met je gaat. De periode daarna is het vaak stil en moet je zelf je leven weer oppakken. Ik heb gemerkt wie er echt voor me zijn geweest. Ik heb ervaren welke mensen bij me passen en wie niet meer. Ik heb vaak afscheid moeten nemen maar ik kreeg waardevolle ervaringen en personen ervoor terug.  Ik geloof dat de juiste mensen me bij hebben gestaan in de moeilijkste tijd van mijn leven. En dat zijn er maar weinig. Ik heb veel zelf gedaan. Zelf uit de rouwput geklommen. Ik heb geleerd om meer los te laten. Ik heb geleerd meer rust en tijd voor mezelf te nemen. Ik heb geleerd om bij mezelf te blijven. Ik ben erachter gekomen hoe sterk ik ben en hoe krachtig mijn intuïtie is. Het is nu bijna een jaar geleden dat ik afscheid van mijn moeder heb genomen. Ik mis haar nog elke dag. Sommige mensen hebben medelijden. Ze denken oh wat erg en wat zielig. Zo zie ik het totaal niet. Ik ben geen slachtoffer van de omstandigheden van mijn leven. Voor dat dit leven is begonnen heb ik voor deze lessen gekozen. Dit alles, zodat ik meer in mijn kracht kom en van niemand afhankelijk ben. En steeds meer kom ik in mijn kracht. Ik heb veel meegemaakt maar ik ben dankbaar voor mijn lessen. Ik vertrouw op mijn eigen pad. Een pad waar ik nog veel mooie dingen ga doen. Mensen begeleiden vanuit mijn kracht en gevoeligheid. Rouwen..hoe doe je dat? Stap voor stap. Iedereen rouwt op een eigen manier. In de eerste periode heb ik heel rustig aan gedaan. Ik lag veel op bed. Slapen om dingen te verwerken en alles een plekje te geven. Ik heb zoveel gezorgd, zoveel gegeven dat ik helemaal op was. Mijn lichaam en geest was moe. In de periode dat mijn moeder ziek was heb ik met alle liefde ook zorg en verantwoordelijkheid op me genomen. Daarnaast had ik 2 banen en begeleidde ik kinderen. Ik was allleen nog maar bezig met zorgen. Ik heb de tijd nodig gehad (nu nog steeds) om op te laden. Weer aan mezelf denken, de rust en de liefde in mezelf terug vinden, balans zoeken in het leven. Rouwen is een achtbaan. Een stapje vooruit en dan drie stappen terug. Het missen blijft maar je leert steeds beter er mee om te gaan. Ik laat alles maar komen. De tranen, het missen, boosheid, verdriet..alles. Rouwen heeft ook iets moois. Het is een teken dat ik echt met heel mijn hart van iemand hield en altijd zal blijven houden. Rouwen is ook denken aan de mooie momenten, weer kunnen lachen door je tranen heen, de zon weer zien na de grijze wolken. Ik werk hard aan mezelf. Ik heb nooit echt stil gezeten al leek dat soms zo voor mijn gevoel. 4 maanden na het overlijden van mijn moeder begon ik een studie (kindercoach) waar ik inmiddels al weer bijna meer klaar ben, ik ben begonnen met hypnotherapie en schilderles. En met alle liefde en plezier begeleidt ik nog steeds een bijzonder kind met het syndroom van down. Ik zoek steeds vaker de rust van de natuur op en ben bewust bezig met mijn leven en de bijbehorende lessen. Ik merk ook dat ik steeds sterker wordt.Mijn zelfwaardering groeit. Ik bewaak mijn grenzen beter. Mijn lichaam en geest zijn heilig voor me. Ik zorg goed voor mezelf zodat er heling plaats vindt. Diep in mezelf wist ik dat er altijd al een hele grote kracht en wijsheid aanwezig was. Het wil graag meer stromen naar buiten toe. In deze rouwperiode ben ik spiritueel gegroeid. Ik heb heldervoelende/wetende dromen, ik voel, weet, zie veel dingen van te voren al, ik kom erachter dat mijn gevoel het vaak goed geeft. Ik mag er nog meer op vertrouwen. Ik kan nu zeggen dat het de goede kant met me op gaat. Mijn ouders zijn er nog steeds voor me maar dan op een andere manier. In een hogere dimensie zien we elkaar. In dromen krijg ik boodschappen door en zijn we nog altijd samen. Het gaat goed met hun. Ze zijn verlost van een lichaam dat niet meer werkte. Ze zijn vrij! Met liefde laat ik steeds meer los en volg ik mijn eigen weg. Het is geen makkelijk pad maar het is de moeite waard. Het is een bijzonder mooi pad dat bij me hoort. Het is het pad waar mijn oude ziel heel bewust voor heeft gekozen. Ik waardeer en geniet van het leven. Juist als ik kijk naar een donker verleden kan ik alle kleine hoeveelheden licht extra genieten in mijn leven. Ik geniet van de kleine dingen in het leven. Elke dan opnieuw. Mijn leven is intens. Alle maak ik zo intens mee en vol met gevoel. Alles is heftiger maar ik heb het liever zo dan niets voelen. Het voelt als een nieuw begin. Ik ben trots met hoe ver ik ben gekomen. Zoveel mooie dingen staan op mij te wachten. Dat verdien ik! Ik ben altijd al een vechter geweest. Hoe moeilijk en zwaar ik het ook heb gehad, ik zie het toch positief in en ik ga mijn dromen achterna. Hoe ondraaglijk en diep de pijn soms ook is geweest, ik sta nog steeds elke dag op en ik maak er het beste van. Ik kan nu ook zeggen dat ik alleen kan zijn. Ook al zou iedereen nu uit mijn leven gaan dan zelfs weet ik dat ik mezelf kan redden. Ik hang niet op anderen, als iets in mezelf geheeld mag worden ga ik daar zelfstandig mee aan de slag, ik ben niet op zoek naar liefde, de liefde waar ik ooit naar zocht heb ik van binnen gevonden en vanuit die bron heb ik de wereld om me heen lief. Eerst met aandacht en liefde naar mezelf toe..de rest komt vanzelf wel. Ik ben al ver uit de rouwput geklommen en het uitzicht is prachtig. Ik kan de kleuren weer zien en de vrijheid van het leven voelen. Het leven is zo mooi. En ik ga nooit meer die put in. Ik ga nooit meer terug naar dat donkere verleden waar ik niet mocht en kon zijn wie ik ben. Ik wil en mag nu zijn wie ik werkelijk ben. Dat is de grootste bevrijding die ik heb ervaren in mijn leven. Ik laat de put voorgoed achter mij want voor mij is het uitzicht te mooi om dat op te geven. Ik heb mijn portie ellende meegemaakt op jonge leeftijd. Natuurlijk zal het nog weleens moeilijk en zwaar worden. Maar ik weet heel goed dat ik dat aan kan en sterk in mijn schoenen sta wat er ook gebeurd in mijn leven. Ik ben zelf verantwoordelijk van mijn eigen geluk. Het gaat er niet om WAT je meemaakt in het leven. Het gaat erom HOE je ermee om gaat. Vanaf nu kan mijn leven alleen maar steeds mooier worden. Ik heb vertrouwen in het leven. Ik heb vertrouwen in mezelf. Ik heb vertrouwen in de mensen die op mijn pad nu zijn gekomen. Ik ben niet meer bang om los te laten. Loslaten is juist liefde. Als het voorbestemd is komt het vanzelf op mijn pad en dan mag het zo zijn. Alles komt precies op het juiste moment. We mogen allemaal de duisternis ervaren om de schoonheid van het licht in ons leven te kunnen waarderen. En ik omarm het licht met mijn alleswetende, liefhebbende hart die mij altijd opnieuw weer de weg wijst om het leven te kunnen leven wat voor mij bestemd is!