Aan het einde van de tunnel is er licht

Ieder van ons heeft verdriet, angsten en oud zeer in zich. Het hoort bij het leven en in de ontwikkeling die we meemaken in deze tijd. Zonder duisternis kan er geen licht ontstaan. Ze vullen elkaar aan en hebben elkaar nodig om te kunnen bestaan. Soms fladderen we vrolijk door het leven zonder te beseffen hoe het leven er ooit uitzag in mindere tijden. Dan denk je dat je al zoveel hebt losgelaten en dat je heel de wereld aan kunt. Tot er weer iets gebeurd waardoor je hard op de grond valt en de aarde onder je voeten wegzakt. Alles wat zeker was in je leven is niet meer zeker. De zekerheid veranderd in onzekerheid en je ondergaat een achtbaan van emoties. Tranen die vallen in een bed waar weinig geslapen wordt en gedachten eindeloos blijven rondtollen. Het gevoel dat je niet weet wat je met je leven moet doen en geen idee hebben waar je moet beginnen. Puzzelstukjes die niet meer passen en een zoektocht naar de stukjes die nog wel passen. Helen kost tijd en als je dit proces ondergaat weet dan dat verandering nabij is. Weet dan dat dit nodig is om terug bij jezelf te komen.  De liefde die je zoekt kun je alleen in jezelf vinden. Angst is het tegenovergestelde van liefde..en wij mensen zitten vaak vol met angsten. Als je de angsten onder ogen ziet en je eigen stukken aan durft te pakken dan ben je al goed op weg. Als je de tranen laat vallen, geduld met jezelf hebt en de tijd voor jezelf neemt om te kijken wat je van binnen voelt, waarom dat zo is en wat je werkelijk wilt dan kun je angst transformeren in liefde. We zien het nu vaak om ons heen. Personen die verdriet hebben en hetzelfde ondergaan als wat jij heb meegemaakt of nu ondergaat. Voor deze personen kun je iets belangrijks betekenen en liefdevol als een engel te werk gaan. Ik wil helpen waar ik helpen kan, alles lichter maken en vanuit mijn hart inzichten en wijsheid doorgeven. Ik zou er alles voor over hebben om een glimlach te zien, muren zien te verdwijnen en een pantser dat door midden breekt. Mijn onvoorwaardelijke liefde die straalt en anderen inspireert naar het pad van het licht toe. Maar dan besef ik ondanks al mijn liefde heb ook ik mijn innerlijke draken die ik moet bestrijden. Een gevecht tussen licht en duisternis ligt altijd op de loer en op de uitkijk voor nieuwe uitdagingen. En dan realiseer ik me dat ik verdriet bij anderen lichter kan maken voor een deel.  Ik kan luisteren, liefhebben en positiviteit doorgeven. Maar het grote verdriet is niet van mij en daar mag en kan ik niet aankomen. Iedereen moet dat grote verdriet zelf aanpakken en de tijd geven om te kunnen helpen. Hoe moeilijk ik het ook vindt..ik laat mensen met verdriet vallen. Daarmee bedoel ik dat zij eerst hard moeten vallen om zichzelf weer terug te kunnen vinden. Ik kan dat weten want ik ben door die lange en donkere tunnel gegaan. Ik heb me van alles en iedereen afgezet, leefde niet meer vanuit mijn gevoel en ik was zo verdwaald, eenzaam en alleen. Tot het moment aanbrak dat ik eindelijk voor mezelf koos. Die tijd besteedde ik alleen aan mezelf tot mijn hart weer heel was. De liefde in mezelf bloeide op en ik begon mijn leven te accepteren. Innerlijke rust, vrede en het vertrouwen in mezelf en in het leven hebben me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Ik besef dat ik daar moest komen door eerst hard te vallen. Terug bij mezelf weet ik dat er altijd licht is na die donkere tunnel en dat wil ik anderen meegeven. Hoe zwaar het ook is om die hoge berg te beklimmen..geef nooit op. Blijf door lopen en kijk niet te veel meer achterom. Beklim die berg en rust uit als dat nodig is. Uiteindelijk kom je op de bergtop aan en het uitzicht is zo ontzettend prachtig dat al het verdriet in je hart transformeert in een hart vol met liefde en vreugde.